Władysław Chmieliński był malarzem związanym z Warszawą, gdzie stale mieszkał i pracował. W latach 1926-1931 studiował w warszawskiej Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa (dawna Klasa Rysunkowa). Wiodącym tematem jego obrazów były widoki miejskie, malowane olejno i akwarelą. W latach 1935-1938 stworzył cykl akwarel przedstawiających obiekty polskiej architektury, wśród nich m.in. wnętrza Zamku Królewskiego w Warszawie i Pałacu w Wilanowie. Po wojnie chętnie malował także konie na tle krajobrazu.
Na tle gór, najpewniej Tatr, artysta sportretował Górala, mężczyznę w sile wieku. Mężczyzna siedzi na kamieniu, z boku widoczny jest fragment szałasu, oraz dwie inne postaci. Z właściwą sobie precyzją Chmieliński w najdrobniejszych detalach oddał szczegóły ubioru, a także otoczenia. Namalował portret realistyczny, zawierający nadto rys psychologiczny postaci. Realizm przedstawienia, ujętego w zadumie modela, artysta udatnie łączy z bardzo malarskim oddaniem skrzącej się wibrującymi barwami materii.