W 1955 wziął udział w wystawie w warszawskim Arsenale otwierającej nowy rozdział w dziejach polskiej sztuki powojennej. W drugiej połowie lat 50. jego wizja malarska wkroczyła w sferę abstrakcji; Dominik zasymilował zasady malarstwa informel kreując ekspresyjne, bezprzedmiotowe kompozycje. Niezmienną inspiracją jest dla artysty natura, jej kolorystyka i bogactwo form. W następnych latach równolegle z malarstwem, zajmował się ceramiką i projektami gobelinów.