Brant opisał w swym poemacie 110 rożnych przypadków głupoty, a Albrecht Dürer zaprojektował do niego kilka wariantów ilustracji. Dodatkowe drzeworyty wysztychowali do tego dzieła Haintz-Nar-Meister, Gnad-Her-Meister oraz dwóch innych, bliżej nieznanych artystów. Dzieło było niezwykle poczytne w epoce, a niewątpliwie stało się inspiracją dla Erazma z Roterdamu i jego "Pochwały głupoty". Najprawdopodobniej ukazało się 12-13 edycji - w tym siedem pirackich, bez zgody autora. Oferowany drzeworyt pochodzi z jednej z pięciu łacińskich edycji, z końca XV lub początku XVI w. Sebastian Brandt (ur. 1457 w Strasburgu, zm. 10 maja 1521) był wczesnym niemieckim humanistą i satyrykiem. Studiował w Bazylei, gdzie w 1489 roku odebrał tytuł doktora prawa. Pó¼niej wrócił do Strasburga, gdzie objął funkcję syndyka. Pisał w języku łacińskim, początkowo tworzył jedynie utwory poetyckie. Obecnie jest jednak znany przede wszystkim z satyry "Statek głupców" wydanej w 1494 r. w Bazylei, a zilustrowanej przez Albrechta Dürera, której popularność nie ograniczała się tylko do terytorium Niemiec. Używając alegorii opisuje statek pełen głupców, sterowany przez głupców, który zmierza do raju dla głupców zwanego Narragonia. Autor nawiązuje tu rozpaczliwego stanu moralnego Kościoła u schyłku Średniowiecza, który w satyrze symbolizuje nawa (od łacińskiego terminu "navis" - statek, okręt) - czyli okręt symbolizujący "nawę Kościoła", kierowaną wówczas przez wyszydzanych przez autora "głupców". Autor nawiązuje również w ten sposób do urzędu "błaznów", stańczyków, którym na ówczesnych dworach królewskich i biskupich wolno było wśród rzesz pochlebców obnażać wszelkie przywary panujących dygnitarzy świeckich i kościelnych, na których dworach działali. Satyryk miał więc spełniać podobną rolę posługując się językiem filozoficznym. Mimo tego, iż autor dzieła w sprawach religijnych był - podobnie jak wielu innych niemieckich myślicieli - konserwatystą, w tej satyrze zawarł pod alegorią głupoty krytykę ówczesnego Kościoła i w ten sposób jego utwory doskonale wpisywały się w klimat przygotowujący Reformację. Po śmierci pisarza jego dzieła były edytowane przez innych, zaprzyja¼nionych z nim filozofów, takich jak Anglik Alexander Barclay, nie zdobyły już jednak takiej popularności, jak te, które pisarz wydał za życia. Albrecht Dürer - malarz, rysownik, najwybitniejszy grafik europejski przełomu XV i XVI wieku. Uprawiał drzeworyt, miedzioryt i akwafortę. Pozostawił ok. 300 prac graficznych, w tym 200 drzeworytów. Ilustracje do ,,Statku głupców" należą niewątpliwie do najsławniejszych dzieł wielkiego artysty. "Statek głupców" namalował pó¼niej również Hieronymus Bosch (jako fragment kościelnego tryptyku), a tradycję malarską kontynuują liczni artyści tacy jak: Art Hazelwood, Dusan Kállay, István Orosz, Brian Williams, a nawet twórca Shio Sato, artysta japońskiej mangi, inspirujący się tą XV-wieczną księgą.
Drzeworyt; 11,5 x 10,3
(karta 20,6 x 14,8) z zespołu 112 ilustracji do dzieła Sebastiana Branta "Statek głupców" ("Das Narrenschiff").
Dobra odbitka z nieuszkodzonego klocka.
Brant opisał w swym poemacie 110 rożnych przypadków głupoty, a Albrecht Dürer zaprojektował do niego kilka wariantów ilustracji. Dodatkowe drzeworyty wysztychowali do tego dzieła Haintz-Nar-Meister, Gnad-Her-Meister oraz dwóch innych, bliżej nieznanych artystów. Dzieło było niezwykle poczytne w epoce, a niewątpliwie stało się inspiracją dla Erazma z Roterdamu i jego "Pochwały głupoty". Najprawdopodobniej ukazało się 12-13 edycji - w tym siedem pirackich, bez zgody autora. Oferowany drzeworyt pochodzi z jednej z pięciu łacińskich edycji, z końca XV lub początku XVI w. Sebastian Brandt (ur. 1457 w Strasburgu, zm. 10 maja 1521) był wczesnym niemieckim humanistą i satyrykiem. Studiował w Bazylei, gdzie w 1489 roku odebrał tytuł doktora prawa. Pó¼niej wrócił do Strasburga, gdzie objął funkcję syndyka. Pisał w języku łacińskim, początkowo tworzył jedynie utwory poetyckie. Obecnie jest jednak znany przede wszystkim z satyry "Statek głupców" wydanej w 1494 r. w Bazylei, a zilustrowanej przez Albrechta Dürera, której popularność nie ograniczała się tylko do terytorium Niemiec. Używając alegorii opisuje statek pełen głupców, sterowany przez głupców, który zmierza do raju dla głupców zwanego Narragonia. Autor nawiązuje tu rozpaczliwego stanu moralnego Kościoła u schyłku Średniowiecza, który w satyrze symbolizuje nawa (od łacińskiego terminu "navis" - statek, okręt) - czyli okręt symbolizujący "nawę Kościoła", kierowaną wówczas przez wyszydzanych przez autora "głupców". Autor nawiązuje również w ten sposób do urzędu "błaznów", stańczyków, którym na ówczesnych dworach królewskich i biskupich wolno było wśród rzesz pochlebców obnażać wszelkie przywary panujących dygnitarzy świeckich i kościelnych, na których dworach działali. Satyryk miał więc spełniać podobną rolę posługując się językiem filozoficznym. Mimo tego, iż autor dzieła w sprawach religijnych był - podobnie jak wielu innych niemieckich myślicieli - konserwatystą, w tej satyrze zawarł pod alegorią głupoty krytykę ówczesnego Kościoła i w ten sposób jego utwory doskonale wpisywały się w klimat przygotowujący Reformację. Po śmierci pisarza jego dzieła były edytowane przez innych, zaprzyja¼nionych z nim filozofów, takich jak Anglik Alexander Barclay, nie zdobyły już jednak takiej popularności, jak te, które pisarz wydał za życia. Albrecht Dürer - malarz, rysownik, najwybitniejszy grafik europejski przełomu XV i XVI wieku. Uprawiał drzeworyt, miedzioryt i akwafortę. Pozostawił ok. 300 prac graficznych, w tym 200 drzeworytów. Ilustracje do ,,Statku głupców" należą niewątpliwie do najsławniejszych dzieł wielkiego artysty. "Statek głupców" namalował pó¼niej również Hieronymus Bosch (jako fragment kościelnego tryptyku), a tradycję malarską kontynuują liczni artyści tacy jak: Art Hazelwood, Dusan Kállay, István Orosz, Brian Williams, a nawet twórca Shio Sato, artysta japońskiej mangi, inspirujący się tą XV-wieczną księgą.