Maria Jarema uznawana jest za jedną z najważniejszych postaci artystycznych w sztuce powojennej. Była blisko związana - zarówno przyjacielsko jak i zawodowo, z Tadeuszem Kantorem i jego teatrem Cricot 2, do którego tworzyła scenografie, projektowała kostiumy, a także występowała jako aktorka. Przed wojną studiowała rzeźbę i głównie ją uprawiała. Po wojnie jej zainteresowania przeszły w stronę malarstwa. Przełomem w jej twórczości nastąpił w 1951 roku, kiedy to zaczęły powstawać jej pierwsze monotypie. W powstałych cyklach: Postacie, Figury, Głowy, Chwyty (1953), Wyrazy (1954-57), Filtry, Penetracje, Rytmy (1957-58), artystka łączyła swoje zainteresowania postacią ludzką, przestrzenią czy ruchem w obrazie, wytwarzając swój charakterystyczny styl, w którym przenikały się określone formy figuralne z rozwiązaniami zupełnie abstrakcyjnymi i, który był tak odległy od jakichkolwiek konwencji czy nakazów obowiązującego wtedy w sztuce socrealizmu. Określone formy z czasem ulegały coraz większemu uproszczeniu i deformacji, a poszczególne elementy tych kompozycji, silnie na siebie nawzajem oddziałując, sprawiały wrażenie tak fascynującego ją ruchu.
monotypia barwna, papier naklejony na płótno; 58 x 42,5 cm;
na odwrocie na płótnie opis autorski: MARIA JAREMA / Głowy 1954 / monot. temp. / Nr Kat. 123 / 58 x 42,5;
na krośnie malarskim nalepka z Desy (Oddział Handlu Zagranicznego) z tytułem: Kopfe, z nr kat. 123, z datą 1954; oraz nalepka muzealna: Musee d'Art et Histoire, z 1963 r.
Praca ujęta w katalogu wystawy Musee d'art et d'histoire: Deux artistes polonaises: Maria Jarema, Maria Hiszpańska-Neuman, Genewa 1963, poz. 25
Maria Jarema uznawana jest za jedną z najważniejszych postaci artystycznych w sztuce powojennej. Była blisko związana - zarówno przyjacielsko jak i zawodowo, z Tadeuszem Kantorem i jego teatrem Cricot 2, do którego tworzyła scenografie, projektowała kostiumy, a także występowała jako aktorka. Przed wojną studiowała rzeźbę i głównie ją uprawiała. Po wojnie jej zainteresowania przeszły w stronę malarstwa. Przełomem w jej twórczości nastąpił w 1951 roku, kiedy to zaczęły powstawać jej pierwsze monotypie. W powstałych cyklach: Postacie, Figury, Głowy, Chwyty (1953), Wyrazy (1954-57), Filtry, Penetracje, Rytmy (1957-58), artystka łączyła swoje zainteresowania postacią ludzką, przestrzenią czy ruchem w obrazie, wytwarzając swój charakterystyczny styl, w którym przenikały się określone formy figuralne z rozwiązaniami zupełnie abstrakcyjnymi i, który był tak odległy od jakichkolwiek konwencji czy nakazów obowiązującego wtedy w sztuce socrealizmu. Określone formy z czasem ulegały coraz większemu uproszczeniu i deformacji, a poszczególne elementy tych kompozycji, silnie na siebie nawzajem oddziałując, sprawiały wrażenie tak fascynującego ją ruchu.