Pochodzenie:
– Własność artysty;
– Kolekcja dr. Zbigniewa Mehoffera, Kraków;
– Depozyt Muzeum Narodowego w Krakowie, wł. Ryszarda Mehoffera;
– Kolekcja prywatna, Warszawa.
Obraz wystawiany, reprodukowany i opisany:
– Katalog III. wystawy Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“, Kraków 1899, 19 VI - 19 VII, s. 4, il (litografia wg obrazu);
– [Samlicki Marcin], Józef Mehoffer. Seria: Współczesne malarstwo polskie z. IV., nakł. Księgarni J. Czerneckiego w Wieliczce, [ok. 1912], Druk W.L. Anczyca i Spółki, Kraków, Il. s. nlb.;
– Wnętrze mieszkania artysty malarza Józefa Mehoffera w Krakowie. Fragment wnętrza, 1938, fotografia, Narodowe Archiwum Cyfrowe,
sygn. 1-K-4285-8;
– Helena Blum, Zofia Tobiaszowa, Zofia Kucielska, Józef Mehoffer. Katalog wystawy zbiorowej, XI – XII 1964, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 1964, s. 66, nr 19;
– Józef Mehoffer. Opus Magnum, Muzeum Narodowe w Krakowie 2000, red. naukowa Jerzy Żmudziński, s. 21 ( il.), s. 69;
– Józef Mehoffer. Un peintre symboliste polonais, Musée d’Orsay, 16 VI – 12 IX 2004, Paryż, s. 14, il. 3;
– M. Smolińska-Byczuk, Młody Mehoffer, Kraków 2004, s. 102-103, 274, il. 57;
– Młoda Polska. Słowa. Obrazy. Przestrzenie. W hołdzie Stanisławowi Wyspiańskiemu, 9 X – 31 XII 2007, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza, Warszawa 2007, s. 178, 248, il. nr 53;
– Luba Ristujczina, Józef Mehoffer. Geniusz polskiej secesji, wyd. SBM Renata Gmitrzak, Warszawa 2021, s. 75, il.
Emanująca nastrojem fin de siecle’u dziewczęca główka należała najpewniej do najbliższych artyście dzieł, stąd przez kolejne dwa pokolenia znajdowała się w zbiorach rodzinnych. W domu Mehofferów obraz ujęty w ażurową, złoconą ramę wisiał w salonie, znakomicie wyeksponowany na tle dekoracyjnej tkaniny.
Jak pisze prof. Marta Smolińska-Byczuk, Jadwiga Puciata-Pawłowska datuje obraz na lata 1896-97, zaś Anna Zeńczak ostrożnie zawęża datowanie do roku 1896. Autorka monografii Młody Mehoffer wskazuje na rok 1893 jako czas powstania dzieła. Co więcej, Smolińska-Byczuk wskazuje także na analogie z powstałymi w tym czasie dziełami młodego twórcy: Sposób potraktowania portretowanej przez Mehoffera jest bliski wizerunkowi Susanne Bru i „rozmalowaniu“, znanemu z autoportretu z datą 17 kwietnia 1893 (Smolińska-Byczuk, s. 102).
Niewątpliwie prezentujące tak wysoką klasę wczesne dzieło artysty z okresu paryskiego, posiadające znakomitą proweniencję oraz bogatą literaturę, stanowi kolekcjonerski rarytas.
Józef Mehoffer (Ropczyce 1869-Wadowice 1946) - malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.
olej, płótno,
22,0 x 26,4 cm,
sygn. p.g.: JM
Na górnej listwie krosien malarskich numer: MNK ND 10500
Pochodzenie:
– Własność artysty;
– Kolekcja dr. Zbigniewa Mehoffera, Kraków;
– Depozyt Muzeum Narodowego w Krakowie, wł. Ryszarda Mehoffera;
– Kolekcja prywatna, Warszawa.
Obraz wystawiany, reprodukowany i opisany:
– Katalog III. wystawy Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“, Kraków 1899, 19 VI - 19 VII, s. 4, il (litografia wg obrazu);
– [Samlicki Marcin], Józef Mehoffer. Seria: Współczesne malarstwo polskie z. IV., nakł. Księgarni J. Czerneckiego w Wieliczce, [ok. 1912], Druk W.L. Anczyca i Spółki, Kraków, Il. s. nlb.;
– Wnętrze mieszkania artysty malarza Józefa Mehoffera w Krakowie. Fragment wnętrza, 1938, fotografia, Narodowe Archiwum Cyfrowe,
sygn. 1-K-4285-8;
– Helena Blum, Zofia Tobiaszowa, Zofia Kucielska, Józef Mehoffer. Katalog wystawy zbiorowej, XI – XII 1964, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 1964, s. 66, nr 19;
– Józef Mehoffer. Opus Magnum, Muzeum Narodowe w Krakowie 2000, red. naukowa Jerzy Żmudziński, s. 21 ( il.), s. 69;
– Józef Mehoffer. Un peintre symboliste polonais, Musée d’Orsay, 16 VI – 12 IX 2004, Paryż, s. 14, il. 3;
– M. Smolińska-Byczuk, Młody Mehoffer, Kraków 2004, s. 102-103, 274, il. 57;
– Młoda Polska. Słowa. Obrazy. Przestrzenie. W hołdzie Stanisławowi Wyspiańskiemu, 9 X – 31 XII 2007, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza, Warszawa 2007, s. 178, 248, il. nr 53;
– Luba Ristujczina, Józef Mehoffer. Geniusz polskiej secesji, wyd. SBM Renata Gmitrzak, Warszawa 2021, s. 75, il.
Emanująca nastrojem fin de siecle’u dziewczęca główka należała najpewniej do najbliższych artyście dzieł, stąd przez kolejne dwa pokolenia znajdowała się w zbiorach rodzinnych. W domu Mehofferów obraz ujęty w ażurową, złoconą ramę wisiał w salonie, znakomicie wyeksponowany na tle dekoracyjnej tkaniny.
Jak pisze prof. Marta Smolińska-Byczuk, Jadwiga Puciata-Pawłowska datuje obraz na lata 1896-97, zaś Anna Zeńczak ostrożnie zawęża datowanie do roku 1896. Autorka monografii Młody Mehoffer wskazuje na rok 1893 jako czas powstania dzieła. Co więcej, Smolińska-Byczuk wskazuje także na analogie z powstałymi w tym czasie dziełami młodego twórcy: Sposób potraktowania portretowanej przez Mehoffera jest bliski wizerunkowi Susanne Bru i „rozmalowaniu“, znanemu z autoportretu z datą 17 kwietnia 1893 (Smolińska-Byczuk, s. 102).
Niewątpliwie prezentujące tak wysoką klasę wczesne dzieło artysty z okresu paryskiego, posiadające znakomitą proweniencję oraz bogatą literaturę, stanowi kolekcjonerski rarytas.
Józef Mehoffer (Ropczyce 1869-Wadowice 1946) - malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.