Poeta, dramaturg, uprawiał różne gatunki malarstwa i rysunku (głównie pastel), scenografię, witrażownictwo, architekturę wnętrz. W l. 1887-91 studiował w Szkole Sztuk Pięknych u J. Matejki, z którym współpracował przy polichromii kościoła Mariackiego w Krakowie. W r. 1890 podróżował po Europie; w l. 1891-1894 przebywał w Paryżu, pogłębiając wiedzę o sztuce dawnej i współczesnej. Jego styl skrystalizował się po powrocie do Polski w 1904 r. Artysta porzucił technikę olejną na rzecz rysunku pastelem, a modelunek walorowy zastąpiły płaszczyzny wypełnione żywym kolorem i ograniczone giętką, ekspresyjną linią. Wyspiański malował portrety przez całe życie. Charakteryzowały się one przede wszystkim zainteresowaniem psychiką modela. W oferowanym na aukcji portrecie malarz skupił się na oddaniu zadumania i melancholii portretowanej.
Nieskończone studium portretowe dziewczynki rysowane płynną, syntetyczną linią jest znakomitym przykładem kunsztu artysty, który przy pomocy tak skromnych środków artystycznych stworzył portret o wielkiej sile wyrazu.