WYSTAWIANY:
– Jerzy Nowosielski, Galeria Krzysztofory, Kraków, 1964;
– Jerzy Nowosielski, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, 2003.

REPRODUKOWANY:
– Jerzy Nowosielski, Galeria Starmach, Fundacja Nowosielskich, 2003, s. 234.

PROWENIENCJA:
– Aukcja D. A. Polswiss Art z dnia 17.12.2006., poz. kat. 59 [jako Portret
męski];
– Aukcja z kolekcji Cezarego Pieczyńskiego w D. A. Desa Unicum z dnia 03.10.2012, poz. kat. 9.


Jerzy Nowosielski zaliczany jest do grona najciekawszych twórców XX wieku, a jego obrazy do najbardziej rozpoznawalnych. Ten związany z krakowskim środowiskiem artysta był również długoletnim pedagogiem tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, ale przede wszystkim erudytą o szerokich horyzontach.
Wychowany na styku dwóch religii w czasie, gdy kształtowało się środowisko artystyczne polskiej awangardy, wykształcił własny język malarski oparty o elementy charakteryzujące wschodnie ikony. Przypadające na latach 60. XX wieku sukcesy artystyczne Jerzego Nowosielskiego zbiegły się w czasie z sformułowaniem kanonu podejmowanego przez malarza i szeroko rozumianego tematu sacrum. Jego dwuwymiarowe dzieła, o wyraźnie zaznaczonym rysunku, z bohaterami płócien, którzy zostali pozbawieni cech charakterystycznych, sposobie kadrowania kompozycji, w przypadku portretów niemal w całości wypełniających płótno, zyskały hieratyczną dystynkcję i godność, ale nie wyniosłość. Dzięki tym zabiegom Jerzy Nowosielski osiągnął zunifikowany model, panteon osobistego sacrum.