Wysunięta nieco wprzód głowa młodej kobiety o wydłużonej szyi i odsłaniających wysokie czoło włosach kunsztownie upiętych w kok. Rysy twarzy potraktowane
sumarycznie, dość ostre, o szerokich skroniach i szeroko rozstawionych oczach, wysokich brwiach i małej, ale mocno zaznaczonej brodzie. Powyższe cechy wskazują na autorstwo Kuny, co potwierdza również opinia ostatniego właściciela. Henryk Kuna kształcił się początkowo na rabina, a około 1900 r. rozpoczął naukę rzeźby
w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Piusa Welońskiego, następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Konstantego Laszczki.
Był jednym z założycieli i członków Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm (1922-32) w Warszawie. Od 1936 był profesorem rzeźby na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1945 roku został mianowany profesorem rzeźby na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu - zmarł przed objęciem stanowiska.
gips malowany na patynę brązową, podstawa z lastryka,
wys. 44 cm;
Na cokole napis ołówkiem (określający modelkę ?): W. Ścibowska
Wysunięta nieco wprzód głowa młodej kobiety o wydłużonej szyi i odsłaniających wysokie czoło włosach kunsztownie upiętych w kok. Rysy twarzy potraktowane
sumarycznie, dość ostre, o szerokich skroniach i szeroko rozstawionych oczach, wysokich brwiach i małej, ale mocno zaznaczonej brodzie. Powyższe cechy wskazują na autorstwo Kuny, co potwierdza również opinia ostatniego właściciela. Henryk Kuna kształcił się początkowo na rabina, a około 1900 r. rozpoczął naukę rzeźby
w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Piusa Welońskiego, następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Konstantego Laszczki.
Był jednym z założycieli i członków Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm (1922-32) w Warszawie. Od 1936 był profesorem rzeźby na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1945 roku został mianowany profesorem rzeźby na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu - zmarł przed objęciem stanowiska.