W 1917 współzałożyciel grupy "Ekspresjonistów Polskich" (późniejszych "Formistów") i współredaktor pisma o tej nazwie. Związany był też z poetami futurystami i grupą "Praesens". Udało mu się wytworzyć własny styl formisty-czny będący syntezą ekspresjoniz-mu, kubizmu i futuryzmu. Czyżewski, w odróżnieniu od niektórych innych formistów, w swojej twórczości starał się ukazywać treści, nie porzucając wartości poznawczych sztuki. Poza tym zajmował się krytyką artystyczną, pisał futurystyczne wiersze i dramaty. W okresie 1922-1930 przebywał w Paryżu, gdzie zetknął się z kapistami i od lat 30. jego twórczość uległa wpływom koloryzmu.
Cechą charakterystyczną jego malarstwa z lat 1917-22 było upraszczanie i geometryzowanie form, wpływ sztuki ludowej, czasem dadaizmu i surrealizmu. Nie było ono jednak jednolite, lecz stale ewoluowało. Często w kompozycjach z tego okresu pojawiały się elementy związane z muzyką: instrumenty muzyczne, pięciolinie z nutami, motyw tańca, np. w obrazach olejnych Martwa natura ze skrzypcami z ok. 1920 r. (Muzeum Narodowe w Krakowie) czy Klucz wiolinowy z 1921 r. (Muzeum Sztuki w Łodzi).