Pochodzenie: ze zbiorów Jerzego Borejszy
Z okazji wystawy obrazów Józefa Pankiewicza, która odbyła się w 1924 r. w warszawskim Salonie Czesława Garlińskiego przy ul. Mazowieckiej, Wacław Husarski pisał: "Dla Pankiewicza zagadnienie światła i powietrza pozostaje jednym z podstawowych zagadnień sztuki; świetlistość ta i powietrzność nie jest tu już jednak wyłącznym celem poszukiwań artystycznych, ale staje się pierwiastkiem na wskroś dekoracyjnym, punktem wyjścia dla poszukiwań tonu i barwy, które mimo woli przywodzą nam na pamięć wytworność tkanin gobelinowych. Obok tych zalet kolorysty występuje w każdym obrazie Pankiewicza wielkie poczucie kompozycyjne, sprawiające, że realistyczny, wprost z rzeczywistości zaczerpnięty motyw zamienia się w dekoracyjną całość, pełną nieprzewidzianych szczegółów, a jednak opanowaną przez wolę artysty". Artysta wystawił wówczas pejzaże z Sanary. Pankiewicz od wielu lat spędzał miesiące letnie na południu, zwykle były to okolice Saint - Tropez. Jednakże powodzenie miasteczka wśród turystów i młodych malarzy sprawiło, że w 1923 r. Pankiewiczowie przenieśli się do Sanary, malowniczego portowego miasteczka położonego niedaleko Tulonu. Wyjeżdżali tam jeszcze w latach 1924 i 1926. W Sanary powstało kilkanaście pejzaży, opiewających urodę południowego krajobrazu. Z pozoru łatwa sztuka Pankiewicza, kryje w sobie nie tylko talent, umiejętności perfekcyjnego warsztatu, ale też żelazną dyscyplinę intelektualną malarza, jego rozległą wiedzę i znajomość sztuki dawnych mistrzów.
Olej, tektura; 27 x 35 cm
Sygnowany l.d.: Pankiewicz; na odwrocie J. Pankiewicz / Sanary 1924
Pochodzenie: ze zbiorów Jerzego Borejszy
Z okazji wystawy obrazów Józefa Pankiewicza, która odbyła się w 1924 r. w warszawskim Salonie Czesława Garlińskiego przy ul. Mazowieckiej, Wacław Husarski pisał: "Dla Pankiewicza zagadnienie światła i powietrza pozostaje jednym z podstawowych zagadnień sztuki; świetlistość ta i powietrzność nie jest tu już jednak wyłącznym celem poszukiwań artystycznych, ale staje się pierwiastkiem na wskroś dekoracyjnym, punktem wyjścia dla poszukiwań tonu i barwy, które mimo woli przywodzą nam na pamięć wytworność tkanin gobelinowych. Obok tych zalet kolorysty występuje w każdym obrazie Pankiewicza wielkie poczucie kompozycyjne, sprawiające, że realistyczny, wprost z rzeczywistości zaczerpnięty motyw zamienia się w dekoracyjną całość, pełną nieprzewidzianych szczegółów, a jednak opanowaną przez wolę artysty". Artysta wystawił wówczas pejzaże z Sanary. Pankiewicz od wielu lat spędzał miesiące letnie na południu, zwykle były to okolice Saint - Tropez. Jednakże powodzenie miasteczka wśród turystów i młodych malarzy sprawiło, że w 1923 r. Pankiewiczowie przenieśli się do Sanary, malowniczego portowego miasteczka położonego niedaleko Tulonu. Wyjeżdżali tam jeszcze w latach 1924 i 1926. W Sanary powstało kilkanaście pejzaży, opiewających urodę południowego krajobrazu. Z pozoru łatwa sztuka Pankiewicza, kryje w sobie nie tylko talent, umiejętności perfekcyjnego warsztatu, ale też żelazną dyscyplinę intelektualną malarza, jego rozległą wiedzę i znajomość sztuki dawnych mistrzów.