Rzeźbiarz i projektant, tworzący w duchu secesji, publicysta. W latach 1894 - 99 terminował w warsztacie cyzelerskim fabryki sreber i platerów Norblina w Warszawie. W 1901 r. rozpoczął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie od 1905 r. kształcił się pod kierunkiem Konstantego Laszczki. W 1906 r. stworzył słynny fryz budynku krakowskiego Starego Teatru. W latach 1907 - 09 mieszkał w Paryżu, gdzie kontynuował studia rzeźbiarskie u Augusta Rodina w jego pracowni w Meudon. Po powrocie do kraju prowadził w Warszawie pracownię rzeźbiarsko-sztukatorską w latach 1910 - 1926. Wykonywał rzeźby portretowe, kompozycje o tematyce alegorycznej, zajmował się także sztuką użytkową i projektował monety. Podczas powstania warszawskiego, w wyniku pożaru pracowni przepadł jego cały dorobek artystyczny.

Ta rzeźba przedstawia Fryderyka Chopina, uchwyconego w momencie pełnym ekspresji, co sugeruje artystyczne podejście do jego postaci jako kompozytora i pianisty. Wyraz twarzy oraz swobodna, lekko opadająca pozycja ciała zdają się odzwierciedlać melancholię lub stan głębokiej zadumy. Chopin siedzi na prostym siedzisku, z głową odchyloną w tył, co może sugerować intensywne emocje, zmęczenie lub kontemplację. Gest rąk jest subtelny, a brak dynamiki w pozycji podkreśla atmosferę introspekcji. Wykorzystanie chropowatej faktury rzeźby, widocznej na powierzchni, dodaje dramatyzmu i głębi, co być może nawiązuje do burzliwego charakteru muzyki Chopina. Postać jest lekko stylizowana, co wskazuje, że artysta bardziej skupił się na wyrażeniu nastroju niż na realistycznym odwzorowaniu. Asymetryczne rozmieszczenie ciała, z jedną nogą wyraźnie zgiętą, wzmacnia organiczność kompozycji. Rzeźba umieszczona jest na solidnym cokole, co podkreśla monumentalność postaci Chopina, mimo że sama praca jest raczej niewielkich rozmiarów.
Artysta starał się oddać duszę i emocjonalną głębię Chopina, który często bywa przedstawiany jako symbol romantyzmu i wrażliwości artystycznej.