W swojej twórczości Maciej Gąbka nawiązuje do problematyki epistemologicznej, wykorzystując sztukę jako poznawcza alternatywa dla filozofii czy fizyki. Intuicyjnie akceptowalna przez nas rzeczywistość jest wynikiem zbioru subiektywnych poglądów i doktryn, które redukują wiedzę do treści zmysłowych, absolutyzujących i dogmatyzujących poznanie. Konsekwencją bezkrytycznego podejścia do przestrzeni jest interpretacja otoczenia jako swego rodzaju obrazowej syntezy, wynikającej wyłącznie z potrzeby przekonania o pewności założenia początkowego.
Gąbka traktuje dzieło sztuki jako odmienny wariant percypowania rzeczywistości widzialnej, istniejący w sprzeczności do jej konwencjonalnego rozumienia. W jego strategii występuje ono jako pozytyw - dodatnio nacechowany, transparentny obraz, który z apriorycznego założenia nie wymaga żadnej korekty czy poprawy. Pozytyw rozumiany w kategoriach otaczającej nas przestrzeni, podobnie jak pełne poznanie dowolnej formy, zostaje poprzedzony początkową hipotezą o jego prawdziwości, przez co ogólnie interpretowany jest jako pojęcie całkowicie oczywiste, nieuświadamiane i niedostrzegane. Jego obecność jest niejako demaskowana dopiero w momencie konfrontacji z negatywem, jednocześnie podkreślając powszechne przyzwyczajenie widza do odbioru obrazu wyłącznie w kategoriach dwuwartościowych.