Studia artystyczne odbył w warszawskiej ASP pod kierunkiem K. Tomorowicza, E. Eibischa i A. Nachta-Samborskiego. Dyplom uzyskał w 1954 r. Zadebiutował w 1955 r. na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" prezentując pejzaże z przedmieść Warszawy. W 1956 r. podjął współpracę w Teatrem na Tarczyńskiej M. Białoszewskiego. W 1959 r. otrzymał Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu. W tym samym roku osiadł na stałe w Paryżu, gdzie związał się z intelektualno-literackimi kręgami "Kultury", m.in. z K. Jeleńskim, G. Herlingiem-Grudzińskim i Cz. Miłoszem. Jego spuścizna artystyczna koncentruje się wokół cyklów i serii malarskich takich jak "Figury we wnętrzu", "Figury hieratyczne", "Figury osiowe", "Bestiarium" i "Pergamon". Lebenstein przetwarzał w nich, trawestował i parafrazował motywy zaczerpnięte z literatury, głównie z Biblii i antycznej mitologii. Prezentowana "figura osiowa" należy do cyklu, który przyniósł Lebensteinowi międzynarodową sławę. Artysta tworzył go w latach 1959 - 1963.w technice akwareli, gwaszu, oleju. Figury osiowe stanowiły naturalną kontynuację tworzonych jeszcze w Polsce (przed emigracją artysty do Francji) figur kreślonych i zapowiadały powstanie wizerunków prehistorycznych bestii. Traktować je można jako dramatyczne symbole ludzkich istnień lub totemy prehistorycznych cywilizacji. Przyjęta przy ich tworzeniu zasada centralnej kompozycji i ich głębokie znaczenia ( wg przyjaciela artysty, krytyka sztuki Konstantego Jeleńskiego stanowiły one zaszyfrowaną pieczęć Erosa i Thanatosa) stały się mimowolnym protestem Lebensteina przeciw wszechobecnemu w Europie lat 60., jak to określał, "totalitaryzmowi" awangardy.