Autorem miedziorytów, wykonanych w 1730 r. jest Jacob Andreas Fridrich (1684-1751), słynny sztycharz augsburski.
Franćois de Salignac de la Mothe, znany jako Franćois Fénelon (1651-1715), francuski teolog, poeta i pisarz. Urodził się w ChĦteau de Fénelon, w Sainte-Mondane, Périgord, Akwitania. W latach 1686-87 odbywał misję wśród hugenotów. W tym to okresie zaprzyja¼nił się z Jacquesem-Bénigne Bossuetem, z którym w pó¼niejszym czasie jego drogi się rozeszły.
To pod wpływem Bossueta Fénelona przydzielono do grupy największych mówców katolickich (wraz z takimi sławami jak Louis Bourdaloue czy Esprit Fléchier) wysłanych do regionów Francji z największą liczbą hugenotów. Spędził trzy lata w rejonie Saintonge i choć początkowo namówił króla aby wycofał oddziały z regionu, to pó¼niej skłaniał się do poglądu, że lepiej jest namówić schizmatyków siłą do słuchania jego przesłania, aby w końcu odrzucili swoje błędy.
Fénelon został arcybiskupem Cambrai w roku 1695. Poznał wtedy Madame Guyon i był odtąd pod wpływem jej kwietystycznych poglądów. Bronił kwietyzmu w Wyjaśnieniu mów świętych, które potępił papież Innocenty XII, a Ludwik XIV skazał autora na banicję. Jednak Fénelon jest najlepiej pamiętany jako autor dzieła Przygody Telemacha, atakującego francuską monarchię absolutną, po raz pierwszy wydanego w 1689 r. Jest to powieśc dydaktyczna o charakterze humanistycznym napisana w celach wychowawczych, dla wnuka Ludwika XIV, diuka Burgundii. W dziele tym złożonym z XXIV ksiąg, wątki mitologiczne Odyseji i Eneidy mieszają się z przesłaniem chrześcijańskim. Fénelon opowiada w nim wędrówki Telemacha, któremu towarzyszy Atena pod postacią Mentora. Według reguł epopei opowieść prozą rozpoczyna się in medias res: Telemach opowiada nimfie Kalipso niebezpieczeństwa, które pokonał w różnych krajach, które odwiedził. Nimfa zakochuje się w pięknym młodzieńcu i teraz młody człowiek musi uciekać przed jej zakusami. Zanim odnajdzie swego ojca w Itace, Telemach musi wykazać się cnotami, które są podstawą sztuki panowania. Liczne przygody młodego Greka stanowią okazję dla Fénelona aby udzielić swemu wyjątkowemu uczniowi lekcji polityki i moralności przez pryzmat alegorii mitologicznych. Ten traktat edukacyjny czyta się jak powieść o cudownych przygodach, o klimacie jednak bardziej biblijnym niż ściśle mitologicznym, który mimo wszystko stanowi tylko z lekka zawoalowaną krytykę rządów absolutnych Ludwika XIV, który "poczuwszy się obrażony każdą stroną" nie wybaczył tego nigdy autorowi, uważanemu za jednego z prekursorów Oświecenia. Charakter dzieła pozostaje jednak niewątpliwie arystokratyczny i ukazuje społeczeństwo jeszcze niezwykle zhierarchizowane. Komediopisarz Marivaux w 1735 r. i Aragon w 1922 napisali pastisze oparte o to dzieło, szydząc z napuszonego i dydaktycznego tonu. Tezy Fénelona zwalczał na polecenie króla absolutysta Jacques-Bénigne Bossuet.
Les aventures de Télémaque, fils dUlysse. ... Nouvelle édition, Cy-devant revěe & corrigée sur le Manuscrit original de lAuteur; Ħ présent augmentée dune Table Généalogique de Télémaque, & des Remarques Morales, Politiques, & Historiques, regardants la Fable, ou lHistoire ancienne, tirées des meilleurs Auteurs, Lexicographes, & Glossaires. Paris (Paryż) 1735, Aux depens de Daniel Bartelémy, & Fils. 8ž, s.(8), XXXIII, (7), 505, (45), ryc. 26, (w tym portret autora; miedzioryty), mapa podróży Telemacha (miedzioryt rozkładany). Opr. pergamin z epoki, brzegi k. barwione. Ekslibris heraldyczny Z. Rzeszotarskiego de Lehndorff i inne dawne znaki własnościowe: "Biblioth. Soc. Liter. ... N.", "Charlotte Recke 1802".
Liczne karty poplamione i pomazane atramentem, bez szkody dla tekstu. Drobne uszk. oprawy. Stan ogólny dobry.
Autorem miedziorytów, wykonanych w 1730 r. jest Jacob Andreas Fridrich (1684-1751), słynny sztycharz augsburski.
Franćois de Salignac de la Mothe, znany jako Franćois Fénelon (1651-1715), francuski teolog, poeta i pisarz. Urodził się w ChĦteau de Fénelon, w Sainte-Mondane, Périgord, Akwitania. W latach 1686-87 odbywał misję wśród hugenotów. W tym to okresie zaprzyja¼nił się z Jacquesem-Bénigne Bossuetem, z którym w pó¼niejszym czasie jego drogi się rozeszły.
To pod wpływem Bossueta Fénelona przydzielono do grupy największych mówców katolickich (wraz z takimi sławami jak Louis Bourdaloue czy Esprit Fléchier) wysłanych do regionów Francji z największą liczbą hugenotów. Spędził trzy lata w rejonie Saintonge i choć początkowo namówił króla aby wycofał oddziały z regionu, to pó¼niej skłaniał się do poglądu, że lepiej jest namówić schizmatyków siłą do słuchania jego przesłania, aby w końcu odrzucili swoje błędy.
Fénelon został arcybiskupem Cambrai w roku 1695. Poznał wtedy Madame Guyon i był odtąd pod wpływem jej kwietystycznych poglądów. Bronił kwietyzmu w Wyjaśnieniu mów świętych, które potępił papież Innocenty XII, a Ludwik XIV skazał autora na banicję. Jednak Fénelon jest najlepiej pamiętany jako autor dzieła Przygody Telemacha, atakującego francuską monarchię absolutną, po raz pierwszy wydanego w 1689 r. Jest to powieśc dydaktyczna o charakterze humanistycznym napisana w celach wychowawczych, dla wnuka Ludwika XIV, diuka Burgundii. W dziele tym złożonym z XXIV ksiąg, wątki mitologiczne Odyseji i Eneidy mieszają się z przesłaniem chrześcijańskim. Fénelon opowiada w nim wędrówki Telemacha, któremu towarzyszy Atena pod postacią Mentora. Według reguł epopei opowieść prozą rozpoczyna się in medias res: Telemach opowiada nimfie Kalipso niebezpieczeństwa, które pokonał w różnych krajach, które odwiedził. Nimfa zakochuje się w pięknym młodzieńcu i teraz młody człowiek musi uciekać przed jej zakusami. Zanim odnajdzie swego ojca w Itace, Telemach musi wykazać się cnotami, które są podstawą sztuki panowania. Liczne przygody młodego Greka stanowią okazję dla Fénelona aby udzielić swemu wyjątkowemu uczniowi lekcji polityki i moralności przez pryzmat alegorii mitologicznych. Ten traktat edukacyjny czyta się jak powieść o cudownych przygodach, o klimacie jednak bardziej biblijnym niż ściśle mitologicznym, który mimo wszystko stanowi tylko z lekka zawoalowaną krytykę rządów absolutnych Ludwika XIV, który "poczuwszy się obrażony każdą stroną" nie wybaczył tego nigdy autorowi, uważanemu za jednego z prekursorów Oświecenia. Charakter dzieła pozostaje jednak niewątpliwie arystokratyczny i ukazuje społeczeństwo jeszcze niezwykle zhierarchizowane. Komediopisarz Marivaux w 1735 r. i Aragon w 1922 napisali pastisze oparte o to dzieło, szydząc z napuszonego i dydaktycznego tonu. Tezy Fénelona zwalczał na polecenie króla absolutysta Jacques-Bénigne Bossuet.