Sygnowany w prawym dolnym narożniku pędzelkiem i sepią (względnie atramentem?) monogramem wiązanym: SN / 25 / II 22 (data dzienna nad, miesiąc pod kreską;
dwie końcowe cyfry daty rocznej flankują poprzednie).
Architekt (rzadko praktykujący), historyk architektury i pedagog; jeden z najpopularniejszych rysowników polskich. W latach 1886-94 studiował architekturę w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (na wyższych latach u L. N. Benois), zdobywając pełen zestaw uczelnianych wyróżnień i medalów (duży złoty 1894 za projekt carskich stajni) i tradycyjne zagraniczne stypendium, umożliwiające podróż po Europie (1895-97). W 1899 r. - po bezskutecznych staraniach o profesurę Politechniki Warszawskiej- został pracownikiem, a z czasem, do roku 1918- wykładowcą historii sztuki i kompozycji w moskiewskiej Stroganowskiej Szkole Przemysłu Artystycznego (potem- od roku 1907- również w tamtejszej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury); wykłady swe od początku zwykł ilustrować własnymi rysunkami, wykonywanymi często a vista, tuszem na kartonach, później zaś na ogół kredą na tablicy. Związany z kręgiem Mira Iskusstva, zajmował się również publicystyką i udzielał się w licznych rosyjskich i polskich towarzystwach naukowych. W 1918 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie jesienią 1919 otrzymał profesurę Politechniki i zaczął wykładać historię architektury nowożytnej; a od 1923 r. historię sztuki w Akademii Sztuk Pięknych. Przez całe dojrzałe życie wykonywał i wystawiał, cieszące się nieodmiennym zainteresowaniem publiczności, niezwiązane już bezpośrednio z procesem dydaktycznym rysunkowe (po 1920 r. na ogół barwne) i akwarelowe widoki, a częściej idealizowane wizje czy fantazje architektoniczne.
Oferowana akwarela, zalecająca się tyleż wysokim poziomem artystycznym, co zachowana w bardzo dobrym (by nie rzec: idealnym) stanie, notowana i reprodukowana jest w najpełniejszym dotychczas katalogu rysunkowego oeuvre artysty (Stanisław Noakowski. Rysunki. Katalog, red. J. Zachwatowicz, oprac. M. Mrozińska przy współpracy E. Budzińskiej, Warszawa 1966, poz. i il. 1726, s. 327). W 1964 roku (w którym katalog tenże został zamknięty) należała do K. Król- Dobrowolskiej z Warszawy.
FASADA ROKOKOWEGO, BEZWIEŻOWEGO KOŚCIOŁA Z DREWNIANĄ KRUCHTĄ - FANTAZJA ARCHITEKTONICZNA, 1922 r.
Pędzel, piórko, tusz, sepia, akwarela, lawowanie w tonach brunatnych i szarych; bristol żeberkowany w odcieniu kremowym; 34 x 34,2 cm
(w świetle nowego passe-partout typu zwanego "wiedeńskim").
Sygnowany w prawym dolnym narożniku pędzelkiem i sepią (względnie atramentem?) monogramem wiązanym: SN / 25 / II 22 (data dzienna nad, miesiąc pod kreską;
dwie końcowe cyfry daty rocznej flankują poprzednie).
Architekt (rzadko praktykujący), historyk architektury i pedagog; jeden z najpopularniejszych rysowników polskich. W latach 1886-94 studiował architekturę w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (na wyższych latach u L. N. Benois), zdobywając pełen zestaw uczelnianych wyróżnień i medalów (duży złoty 1894 za projekt carskich stajni) i tradycyjne zagraniczne stypendium, umożliwiające podróż po Europie (1895-97). W 1899 r. - po bezskutecznych staraniach o profesurę Politechniki Warszawskiej- został pracownikiem, a z czasem, do roku 1918- wykładowcą historii sztuki i kompozycji w moskiewskiej Stroganowskiej Szkole Przemysłu Artystycznego (potem- od roku 1907- również w tamtejszej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury); wykłady swe od początku zwykł ilustrować własnymi rysunkami, wykonywanymi często a vista, tuszem na kartonach, później zaś na ogół kredą na tablicy. Związany z kręgiem Mira Iskusstva, zajmował się również publicystyką i udzielał się w licznych rosyjskich i polskich towarzystwach naukowych. W 1918 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie jesienią 1919 otrzymał profesurę Politechniki i zaczął wykładać historię architektury nowożytnej; a od 1923 r. historię sztuki w Akademii Sztuk Pięknych. Przez całe dojrzałe życie wykonywał i wystawiał, cieszące się nieodmiennym zainteresowaniem publiczności, niezwiązane już bezpośrednio z procesem dydaktycznym rysunkowe (po 1920 r. na ogół barwne) i akwarelowe widoki, a częściej idealizowane wizje czy fantazje architektoniczne.
Oferowana akwarela, zalecająca się tyleż wysokim poziomem artystycznym, co zachowana w bardzo dobrym (by nie rzec: idealnym) stanie, notowana i reprodukowana jest w najpełniejszym dotychczas katalogu rysunkowego oeuvre artysty (Stanisław Noakowski. Rysunki. Katalog, red. J. Zachwatowicz, oprac. M. Mrozińska przy współpracy E. Budzińskiej, Warszawa 1966, poz. i il. 1726, s. 327). W 1964 roku (w którym katalog tenże został zamknięty) należała do K. Król- Dobrowolskiej z Warszawy.