Władysław Chmieliński był malarzem związanym z Warszawą, gdzie stale mieszkał i pracował. W latach 1926-1931 studiował w warszawskiej Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa (dawna Klasa Rysunkowa). Wiodącym tematem jego obrazów były widoki miejskie, malowane olejno i akwarelą. W latach 1935-1938 stworzył cykl akwarel przedstawiających obiekty polskiej architektury; wśród nich, m.in. wnętrza Zamku Królewskiego w Warszawie i Pałacu w Wilanowie. W latach 1936-1939 artysta używał także pseudonimu "Władysław Stachowicz".
Prezentowana akwarela jest jedną z wspomnianego cyklu. Przedstawia fasadę archikatedry św. Jana Chrzciciela znajdującą się na Starym Mieście w Warszawie przy ul. Świętojańskiej 8. Jest to główna świątynia Warszawy. Katedra była wielokrotnie przebudowywana, najczęściej w XIX wieku (w stylu neogotyku angielskiego). Świątynia została zniszczona przez Niemców w 1944 roku i ponownie odbudowana w latach 1948-1956. Przy odbudowie wzorowano się na planach pierwotnego kościoła z XIV wieku. Powojenna fasada została zbudowana w tzw. gotyku nadwiślańskim.
Artysta z dużą dokładnością oddał na papierze neogotycką fasadę katedry św. Jana wiernie odtwarzając detale oraz grę światła i cienia na starych murach.