Architekt (rzadko praktykujący), historyk architektury i pedagog; jeden z najpopularniejszych rysowników polskich. W latach 1886-94 studiował architekturę w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (na wyższych latach u L. N. Benois), zdobywając pełen zestaw uczelnianych wyróżnień i medali (duży złoty 1894 za projekt carskich stajni) i tradycyjne zagraniczne stypendium, umożliwiające podróż po Europie (1895-97). W 1899 r. po bezskutecznych staraniach o profesurę Politechniki Warszawskiej- został pracownikiem, a z czasem, do r. 1918 wykładowcą historii sztuki i kompozycji w moskiewskiej Stroganowskiej Szkole Przemysłu Artystycznego (potem od r. 1907 również w tamtejszej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury); wykłady swe od początku zwykł ilustrować własnymi rysunkami, wykonywanymi, często a vista, tuszem na kartonach, później zaś na ogół kredą na tablicy. Związany z kręgiem Mira Iskusstva, zajmował się również publicystyką i udzielał w licznych rosyjskich i polskich towarzystwach naukowych. W 1918 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie jesienią 1919 otrzymał profesurę Politechniki i zaczął wykładać historię architektury nowożytnej; a od 1923 r. historię sztuki w Akademii Sztuk Pięknych. Przez całe dojrzałe życie wykonywał i wystawiał, cieszące się nieodmiennym zainteresowaniem publiczności, nie związane już bezpośrednio z procesem dydaktycznym rysunkowe (po 1920 r. na ogół barwne) i akwarelowe widoki, a częściej idealizowane wizje czy fantazje architektoniczne.
Oferowana akwarela, nieznana literaturze przedmiotu, należy - wbrew pierwszemu wrażeniu - do tej właśnie grupy syntez - kompilacji sugestywniejszych od rzeczywistości, choć wykorzystujących, potraktowane nader swobodnie i ogólnie, motywy realne (na przykład palladiański portyk San Giorgio Maggiore). Format arkusza papieru jest identyczny z użytym kilkakrotnie w tymże roku 1923 (por.: Stanisław Noakowski. Rysunki. Katalog, red. J. Zachwatowicz, oprac. M. Mrozińska przy współpracy E. Budzińskiej, Warszawa 1966, m. in. poz. 1801, 1805-7, 1810-11); podobne motywy (pałac i/lub kościół) znane są zaś co najmniej z kilku innych redakcji (ibidem, poz. 1845, 1847, 1876, 2128-9).
Pędzel, patyk (?), akwarela, tusz, lawowanie; papier żeberkowy naklejony całą powierzchnią na tekturę; 35 x 35 cm
Sygnowany u dołu przy lewej krawędzi tuszem (?) monogramem wiązanym: SN / 23;
na odwrocie u dołu po środku nalepka ówczesnego zakładu ramiarskiego:
(Egzystuje od 1895 r.) / FABRYKA RAM ZŁOCONYCH / Zakład Galanteryjno Stolarski /
J. ADAMCZYKA / w Warszawie, Bracka No 20 tel. 167-67.
Architekt (rzadko praktykujący), historyk architektury i pedagog; jeden z najpopularniejszych rysowników polskich. W latach 1886-94 studiował architekturę w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (na wyższych latach u L. N. Benois), zdobywając pełen zestaw uczelnianych wyróżnień i medali (duży złoty 1894 za projekt carskich stajni) i tradycyjne zagraniczne stypendium, umożliwiające podróż po Europie (1895-97). W 1899 r. po bezskutecznych staraniach o profesurę Politechniki Warszawskiej- został pracownikiem, a z czasem, do r. 1918 wykładowcą historii sztuki i kompozycji w moskiewskiej Stroganowskiej Szkole Przemysłu Artystycznego (potem od r. 1907 również w tamtejszej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury); wykłady swe od początku zwykł ilustrować własnymi rysunkami, wykonywanymi, często a vista, tuszem na kartonach, później zaś na ogół kredą na tablicy. Związany z kręgiem Mira Iskusstva, zajmował się również publicystyką i udzielał w licznych rosyjskich i polskich towarzystwach naukowych. W 1918 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie jesienią 1919 otrzymał profesurę Politechniki i zaczął wykładać historię architektury nowożytnej; a od 1923 r. historię sztuki w Akademii Sztuk Pięknych. Przez całe dojrzałe życie wykonywał i wystawiał, cieszące się nieodmiennym zainteresowaniem publiczności, nie związane już bezpośrednio z procesem dydaktycznym rysunkowe (po 1920 r. na ogół barwne) i akwarelowe widoki, a częściej idealizowane wizje czy fantazje architektoniczne.
Oferowana akwarela, nieznana literaturze przedmiotu, należy - wbrew pierwszemu wrażeniu - do tej właśnie grupy syntez - kompilacji sugestywniejszych od rzeczywistości, choć wykorzystujących, potraktowane nader swobodnie i ogólnie, motywy realne (na przykład palladiański portyk San Giorgio Maggiore). Format arkusza papieru jest identyczny z użytym kilkakrotnie w tymże roku 1923 (por.: Stanisław Noakowski. Rysunki. Katalog, red. J. Zachwatowicz, oprac. M. Mrozińska przy współpracy E. Budzińskiej, Warszawa 1966, m. in. poz. 1801, 1805-7, 1810-11); podobne motywy (pałac i/lub kościół) znane są zaś co najmniej z kilku innych redakcji (ibidem, poz. 1845, 1847, 1876, 2128-9).