Artysta studiował na Wydziale Grafiki filii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie mieszczącej się w Katowicach; tam też w latach 1976-1982 pracował jako wykładowca. Piastował stanowisko profesora na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach i w Europejskiej Akademii Sztuki w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, w tym w 1984 r. w 41 Biennale Sztuki w Wenecji, a w 1992 r. w EXPO ‘92 w Sewilli. Malarstwo Dudy Gracza zakorzenione jest głęboko w europejskiej tradycji artystycznej. Artysta osiąga perfekcję warsztatową malując swe obrazy tradycyjnymi metodami, podpatrując technikę dawnych mistrzów, stosując laserunki. Szczególnie bliski jest mu nurt groteski posługującej się najczęściej karykaturalnie zdeformowaną postacią ludzką. Prowadzi stały dialog z mistrzami sztuki muzealnej stosując pastisz i parafrazę, np. znanego obrazu J. Chełmońskiego "Babie lato". W swym malarstwie ukazuje zazwyczaj szpetotę ludzkich ciał i dusz, a jednocześnie piękno czystej natury; stąd jego obrazy traktować można jako swoisty moralitet. Odmienny i mniej znany nurt w twórczości Dudy Gracza stanowi jego malarstwo pejzażowe. Niekiedy, jak w wypadku prezentowanej pracy sytuuje się ono na granicy fantazji opartej o realny, tatrzański pejzaż. Artysta malując na pycie pilśniowej wykorzystuje jej gładką fakturę kładąc farbę cienką, laserunkową warstwą i dominując gamę barwną brązami i dopełniając ją błękitami. W ten sposób uzyskuje swoisty, "muzealny" ton swych pejzaży. W prezentowanej "Fantazji tatrzańskiej" pejzaż górski wzbogacony został o mizerabistyczną postać juhasa i stado owiec.