Malarz, rzeźbiarz, fotografik, rysownik, grafik. Ukończył Wydział Architektury na Politechnice Krakowskiej (1952). Początkowo zajmował się fotografią; jego prekursorska wobec do body-artu, konceptualizmu i sztuki fotomedialnej twórczość należy do najważniejszych osiągnięć fotografii polskiej XX wieku. Przełomowym momentem w karierze artystycznej Beksińskiego była wystawa w Starej Pomarańczarni w Warszawie w 1964 roku, po której ten jeden z najciekawszych polskich malarzy końca lat 50.-tych i lat 60.- tych zyskał sobie trwającą do dziś dnia popularność. Krzysztof Jurecki pisze o Beksińskim: \"Bardzo istotna jest fotograficzna twórczość artysty i wczesny okres jego twórczości rzeźbiarskiej i malarskiej do końca lat 70.-tych Był jednym z nielicznych artystów, który na początku lat 60. świadomie porzucił dziedzictwo awangardowe poszukując syntezy różnych stylistyk, co można łączyć z zapowiedzią przełomu postmodernistycznego, jaki nastąpił w sztuce światowej w latach 60.-tych i 70.-tych a w polskiej w latach 90.-tych\".

145
Zdzisław BEKSIŃSKI (1929 Sanok - 2005 Warszawa)

F 4, 1997

Olej, płyta;
90,1 x 97,7 cm
Sygnowany na odwrociu: w prostokącie F4 | Beksiński | 1997

Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacji

Malarz, rzeźbiarz, fotografik, rysownik, grafik. Ukończył Wydział Architektury na Politechnice Krakowskiej (1952). Początkowo zajmował się fotografią; jego prekursorska wobec do body-artu, konceptualizmu i sztuki fotomedialnej twórczość należy do najważniejszych osiągnięć fotografii polskiej XX wieku. Przełomowym momentem w karierze artystycznej Beksińskiego była wystawa w Starej Pomarańczarni w Warszawie w 1964 roku, po której ten jeden z najciekawszych polskich malarzy końca lat 50.-tych i lat 60.- tych zyskał sobie trwającą do dziś dnia popularność. Krzysztof Jurecki pisze o Beksińskim: \"Bardzo istotna jest fotograficzna twórczość artysty i wczesny okres jego twórczości rzeźbiarskiej i malarskiej do końca lat 70.-tych Był jednym z nielicznych artystów, który na początku lat 60. świadomie porzucił dziedzictwo awangardowe poszukując syntezy różnych stylistyk, co można łączyć z zapowiedzią przełomu postmodernistycznego, jaki nastąpił w sztuce światowej w latach 60.-tych i 70.-tych a w polskiej w latach 90.-tych\".