W twórczości Władysława Podrazika narzucają się istotne zagadnienie świetlistości koloru, jego pikturalnej struktury, zastosowania rozbudowanej chromatyki. W jego przypadku dziedzictwo koloryzmu wywodzi się zarówno z lokalnej tradycji, jak i z emocjonalnych oraz ekspresyjnych cech malarstwa artysty. W malarstwie Podrazika kolor staje się esencją światła. Nie służy rzeczywistości naocznej. Odnosi się do się do metarzeczywistości, naszych odczuć spraw nadprzyrodzonych. Epifanie artysty prowadzą tropy ku odczuwaniu śladów sacrum. Zgeometryzowane kształtują przestrzeń, gdzie materia - zdaje się - pointylistycznie rozwibrowanego pyłu kosmicznego zaledwie w zarysie określa duchową przestrzeń przedstawienia. Obrazy Podrazika ogniskują naszą uwagę na tym, co dla malarstwa zasadnicze. Kompozycja jest trwałą strukturą, kolor energią, przestrzeń jest nieskończona, kierunek obrazowej dynamiki wertykalny i niezbadany [z katalogu wystawy "Światło koloru wyzwolonego", Space Gallery, Kraków 2010]. Lit.: ZPAP 1911-2011. Salon 100-lecia ZPAP Okręgu Krakowskiego, Kraków 2011, s. 90 (il.).