Za opinią Marii Kluk
Jan Baptiste Lambrechts to flamandzki malarz scen rodzajowych, w twórczości swej bliski stylowi Jana Josefa Horemansa, w tym samym okresie czynnego w Antwerpii. Po 1703 działał w Lille, do Antwerpii powrócił po 1708 roku. Z powodu całkowitego braku dokumentów po 1731 roku, niektórzy badacze przypuszczają, że artysta wyjechał do południowych Niemiec lub Wiednia, gdzie nadal znajduje się wiele jego dzieł. (?) W tym niewielkim obrazie artysta zawarł dodatkowe przesłanie. Różnicę statusu społecznego przedstawionych postaci widać nie tylko w stroju ale także w sposobie zachowania się, w ruchach i postawie. Zamożni goście siedzą sztywno, wyprostowani, ruchy rąk, ich cienkie, delikatne palce układają się w skomplikowane, subtelne gesty. Jakże inaczej przedstawiają się zabawy prostych ludzi znane z innych dzieł tego malarza (por. obraz w Muzeum Narodowym w Warszawie, Zabawa chłopska, płótno, olej, 31,8 x 41,2 cm, nr inw. d.231792, kat. 1967, nr 611). Wydaje się jednak, że przedstawianie w jednym dziele przedstawicieli różnych warstw społecznych cieszyło się większym popytem, i tego typu scen jest więcej. Zapewne też artysta odczuwał większą satysfakcję, mogąc wykazać się wyższymi umiejętnościami. W zbiorach muzeum warszawskiego znajduje się pięć obrazów przypisanych Lambrechtsowi (nr kat. t.I, 611, 612, 613, t.II, 1728, 1729). (...) W tych i wielu innych przykładach charakterystycznym znakiem, jakby umownym "podpisem", mistrza jest biała szmatka zwisająca ze stołu lub pełniącej tą rolę beczki. Autorstwo Lambrechtsa nie budzi wątpliwości. (...) Sposób komponowania, kolorystyka, pociągnięcia pędzla, charakterystyczne elementy pozwalają przypisać dzieło temu mistrzowi.
Za opinią Marii Kluk
Jan Baptiste Lambrechts to flamandzki malarz scen rodzajowych, w twórczości swej bliski stylowi Jana Josefa Horemansa, w tym samym okresie czynnego w Antwerpii. Po 1703 działał w Lille, do Antwerpii powrócił po 1708 roku. Z powodu całkowitego braku dokumentów po 1731 roku, niektórzy badacze przypuszczają, że artysta wyjechał do południowych Niemiec lub Wiednia, gdzie nadal znajduje się wiele jego dzieł. (?) W tym niewielkim obrazie artysta zawarł dodatkowe przesłanie. Różnicę statusu społecznego przedstawionych postaci widać nie tylko w stroju ale także w sposobie zachowania się, w ruchach i postawie. Zamożni goście siedzą sztywno, wyprostowani, ruchy rąk, ich cienkie, delikatne palce układają się w skomplikowane, subtelne gesty. Jakże inaczej przedstawiają się zabawy prostych ludzi znane z innych dzieł tego malarza (por. obraz w Muzeum Narodowym w Warszawie, Zabawa chłopska, płótno, olej, 31,8 x 41,2 cm, nr inw. d.231792, kat. 1967, nr 611). Wydaje się jednak, że przedstawianie w jednym dziele przedstawicieli różnych warstw społecznych cieszyło się większym popytem, i tego typu scen jest więcej. Zapewne też artysta odczuwał większą satysfakcję, mogąc wykazać się wyższymi umiejętnościami. W zbiorach muzeum warszawskiego znajduje się pięć obrazów przypisanych Lambrechtsowi (nr kat. t.I, 611, 612, 613, t.II, 1728, 1729). (...) W tych i wielu innych przykładach charakterystycznym znakiem, jakby umownym "podpisem", mistrza jest biała szmatka zwisająca ze stołu lub pełniącej tą rolę beczki. Autorstwo Lambrechtsa nie budzi wątpliwości. (...) Sposób komponowania, kolorystyka, pociągnięcia pędzla, charakterystyczne elementy pozwalają przypisać dzieło temu mistrzowi.