W wieku 16 lat Wlastimil Hofman rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych u Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. W roku 1899 wyjechał na studia do Paryża, gdzie studiował w Ecole des Beaux-Art pod kierunkiem Jeana Leona Gérôme`a. Od 1902 roku zaczął wystawiać swoje prace. W 1905 roku powstała "Spowiedź", która wystawiona w 1906 roku w warszawskiej Zachęcie przyniosła mu sławę. Rok 1939 zamknął okres spokojnego życia i zmusił do wojennej tułaczki przez Wołyń do Stambułu, Hajfy, Tel-Avivu, Jerozolimy. Do Krakowa powrócił w 1946 roku, nie na długo, bo w 1947 roku wyjechał do Szklarskiej Poręby, gdzie zamieszkał w skromnym domku. Po II wojnie światowej Hofman stał się kontynuatorem bogatej tradycji kolonii artystycznej w Szklarskiej Porębie.
Dwie dziewczynki na pierwszym planie zapatrzone są w punkt znajdujący się poza obrazem, przez co zdają się być niemal nieobecne, tak jakby obserwator patrzył na nie zza lustra weneckiego. Wyglądająca na starszą, dziewczynka znajdująca się po prawej stronie ubrana jest w niebieską sukienkę. Jej ręka opiera się na niewidocznym przedmiocie, zaś na ręce spoczywa jej lekko przekrzywiona w lewą stronę głowa. Jasne włosy przyozdobione u góry białą kokardką, spływają łagodnie na ramiona. Dłonie bawią się niebieskim kwiatkiem. Poniżej opartej ręki dziewczynki, na krześle siedzi młodsza dziewczynka z główką subtelnie przekrzywioną w prawą stronę. Większą część tła, zajmuje płaska plama budynku wyrastającego zza pleców dziewczynek, zaś po lewej stronie otwiera się widok na niewielkie kwitnące na biało drzewko oraz - w głębi - dwie wiejskie chaty otoczone intensywna zielenią trawy. Niebo koloru niebiesko-szarego intensyfikuje tajemniczy i nieco melancholijny nastrój całości.