Akwarela pochodzi z młodzieńczego okresu twórczości Kwiatkowskiego, a umieszczona na niej adnotacja informuje, że artysta namalował ją w 1839 w Salency, małym miasteczku w Normandii, położonym w pobliżu Compiegne. O zespole powstałych wówczas akwarel pisała monografistka artysty, Aleksandra Melbechowska-Luty: Lata 1837 i 1839 przynoszą spory cykl drobnych szkiców postaci w fantastycznych ubiorach /.../ Często spotyka się na nich nazwę "Salency"/.../ Najbardziej jednak interesujące z tego zespołu są skromne i bezpretensjonalne studia bawiących się dzieci z 1839 roku, świetnie uchwycone w ruchu, zaznaczone śmiałą, syntetyczną plamą akwareli, całkowicie wyzbyte jakiejkolwiek akademickiej maniery. One to /.../ dają w tym pierwszym okresie twórczości Kwiatkowskiego przedsmak późniejszych, lekkich i wdzięcznych figur zaludniających jego pejzaże.
(patrz: A. Melbechowska-Luty, Teofil Kwiatkowski 1809-1891, Wrocław-Warszawa-Kraków 1966, s. 30-31)
akwarela, ołówek, papier
18,7 x 11,3 cm (w świetle passe-partout)
sygn. p.d.: T. Kw.
autorski napis wzdłuż górnej krawędzi: ché [?] M.r de Devise [?] de Salancy. [!]
Ponadto po prawej u dołu kilkuwierszowy zatarty
i trudny do odczytania autorski napis czerwonym tuszem (?) z wyraźniejszą datą i podpisem artysty: T Kwiatkowski 1839.
Akwarela pochodzi z młodzieńczego okresu twórczości Kwiatkowskiego, a umieszczona na niej adnotacja informuje, że artysta namalował ją w 1839 w Salency, małym miasteczku w Normandii, położonym w pobliżu Compiegne. O zespole powstałych wówczas akwarel pisała monografistka artysty, Aleksandra Melbechowska-Luty: Lata 1837 i 1839 przynoszą spory cykl drobnych szkiców postaci w fantastycznych ubiorach /.../ Często spotyka się na nich nazwę "Salency"/.../ Najbardziej jednak interesujące z tego zespołu są skromne i bezpretensjonalne studia bawiących się dzieci z 1839 roku, świetnie uchwycone w ruchu, zaznaczone śmiałą, syntetyczną plamą akwareli, całkowicie wyzbyte jakiejkolwiek akademickiej maniery. One to /.../ dają w tym pierwszym okresie twórczości Kwiatkowskiego przedsmak późniejszych, lekkich i wdzięcznych figur zaludniających jego pejzaże.
(patrz: A. Melbechowska-Luty, Teofil Kwiatkowski 1809-1891, Wrocław-Warszawa-Kraków 1966, s. 30-31)