Wlastimil Hofman uczył się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1895-99 u Floriana Cynka, Jacka Malczewskiego, Józefa Unierzyskiego i Jana Stanisławskiego. Kontynuował studia w paryskiej École des Beaux-Arts u Jean-Luisa Gérôme`a (1899-1901) i ponownie w Akademii krakowskiej w 1901-02 u Leona Wyczółkowskiego. Lata I wojny światowej spędził w Pradze (1914-17) i Paryżu (1919-20). Po wojnie mieszkał w Krakowie, skąd w roku 1934 wyjechał w podróż artystyczną do Włoch. W czasie II wojny przebywał na emigracji w Palestynie. Powrócił do Krakowa w 1946, a od roku 1947 na stałe zamieszkał w Szklarskiej Porębie.
Należał do wielu stowarzyszeń twórczych, z którymi wystawiał swoje obrazy: od 1904 był członkiem Związku Artystów Czeskich Mánes, w 1905 współorganizował krakowską Grupę Pięciu, a w 1908 Grupę Zero. Ponadto należał do Towarzystwa Sztuka (1911), wiedeńskiej Secesji i Société Nationale des Beaux-Arts. Prace prezentował także od roku 1902 w TPSP w Krakowie i od 1906 w warszawskiej Zachęcie. Malował obrazy o tematyce religijnej, rodzajowej, portrety i pejzaże. Do swoich nastrojowych, melancholijnych kompozycji religijnych i rodzajowych wprowadzał postaci z ludu - starców, wieśniaczki, dzieci, a także z Biblii czy mitów.
Dziewczynka na obrazie artysty rozwija motek przędzy, który przędzie jej bogini przeznaczenia Kloto, a odmierza i strzeże Lachesis, przedstawione w tle z lewej strony kompozycji. Z prawej strony siedzi z nożyczkami w ręku trzecia siostra Atropos - Nieodwracalna, która, gdy przyjdzie odpowiednia chwila, przetnie tę nić. Przedstawiając Mojry - boginie przeznaczenia - artysta wyraził odwieczną prawdę o nieuchronności ludzkiego losu.