Na ukształtowanie się postawy artystycznej Kanelby silnie oddziałało środowisko École de Paris. Artysta malował martwe natury, pejzaże, portrety, sceny rodzajowe i akty. Znamienne dla jego twórczości są liryczne w nastroju, spontanicznie malowane studia dzieci. Artysta syntetyzował w nich formy, swobodnie kładł plamę barwną różnicując jakości fakturalne aż do impastowych zgrubień. Kształty podkreślał miękkim, miejscami zanikającym czarnym konturem. Oferowany obraz, podobnie jak większość dziecięcych wizerunków Kanelby z lat 30., traktowany być może jako symbol dziecięcej niewinności, ufności i ciekawości świata, a przez doskonały warsztat i kompozycję kolorystyczną uznać go należy za jeden z najlepszych dzieł malarza.