Rysować uczył się najpierw w warszawskiej Szkole Rysunkowej, następnie, w latach 1907–11, studiował w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, początkowo studiował tam rzeźbę pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego, później malarstwo u Kazimierza Stabrowskiego, Konrada Krzyżanowskiego, Edwarda Trojanowskiego i Stanisława Lentza. Debiutował w 1910 w warszawskiej Zachęcie. Potem brał udział w kolejnych wystawach aż do 1939. W latach 1919–22 przebywał we Francji, przede wszystkim w Paryżu. Brał tam udział w wystawach (salonach) organizowanych przez "Société des Artistes Français" oraz "Société Nationale des Beaux Arts", m.in. w "Salon d'Automne" w 1920. W tym samym roku został zaproszony i wziął udział w wystawie w Londynie zorganizowanej przez "The International Society of Sculptors, Painters and Gravers". W 1921 miał indywidualną wystawę w Paryżu w "Galerie Devambez", z którą był wtedy związany dwuletnim kontraktem malarskim. W 1924 malował pejzaże w Wenecji i Neapolu, a w 1926 tylko w Wenecji.
W kilku okresach swego życia malował olejne i akwarelowe pejzaże oraz szkice piórkiem z natury. Przede wszystkim był jednak portrecistą. Malował wizerunki psychologiczne, ludzi ubogich – woźnych, posłańców, praczek, mieszkańców warszawskich domów noclegowych.
W 1928 i latach następnych znane były i często reprodukowane w prasie dwa jego portrety sportowe: Stefana Kostrzewskiego w trakcie biegu przez płotki oraz Haliny Konopackiej podczas pchnięcia kulą. Portret "Kostrzewski na płotku" został nagrodzony na wystawie przedolimpijskiej w Warszawie.