Malarstwo Maurycego Mędrzyckiego w Polsce zostało odkryte niedawno. Bardzo szybko jednak pochodzący z Łodzi malarz dołączył do grona najbardziej cenionych przedstawicieli École de Paris. Artysta w sposób niezwykle twórczy korzystał z dorobku ekspresjonizmu, postimpresjonizmu, a także fowizmu. Nie dając się jednak ponieść głośnym hasłom awangardy, podążał ku własnym artystycznym celom; jego pełne witalności i wewnętrznej energii portrety, akty, martwe natury i pejzaże, pogrążone są jednocześnie w lirycznym nastroju. Były one wysoko cenione przez współczesnych, o czym świadczą słowa Maximiliena Gauthiera z 1931 roku: Dawno temu – w heroicznych czasach – jego nazwisko odbijało się echem po całym Montparnassie. Pokładano w nim nadzieję, że zapoczątkuje nową szkołę w malarstwie. Mędrzycki miał prawdziwy talent do tworzenia sztuki, która ani trochę nie próbowała schlebiać mieszczańskim gustom, toteż zaskarbił sobie entuzjazm wielu przyjaciół, często plasujących się z dala od głównego nurtu.
Dojrzały styl Maurycego Mędrzyckiego wykształcił się w latach 1918-1921. Jak zauważa Artur Winiarski, jest najbardziej widoczny w portretach, które stały się specjalnością artysty. Obrazy z tego okresu są budowane kontrastowymi zestawieniami nasączonych plam barwnych, w których dominowały czyste kolory. Szeroki dukt pędzla prowadzony kierunkowo i krótkimi pociągnięciami budował światłocień, rozjaśniając lub przyciemniając kolor w obrębie tej samej tonacji barwnej.
Przełomowy w życiu artysty był rok 1921. Rozstawszy się ze swoją muzą i partnerką, słynną Kiki de Montparnasse, która porzuciła go dla Man Raya, Mędrzycki opuścił Paryż i wyjechał na południe Francji. Zmiana w jego życiu wiąże się ze zmianą w malarstwie. Jak czytamy dalej w katalogu jego wystawy: Początkowo widać chęć uporządkowania formy. Jest to pewnego rodzaju ‘realizm zabarwiony poetycko’. Dopiero pod koniec lat dwudziestych daje się zauważyć nawrót tendencji ekspresjonistycznych, które staną się domeną artysty w kolejnej dekadzie. (por. Mistrzowie École de Paris [kat. wystawy], kurator Artur Winiarski, Villa La Fleur, Konstancin-Jeziorna, 19 IX – 31 XII 2014)
DZIEWCZYNKA SIEDZĄCA NA KRZEŚLE
olej, płótno
81 x 54,2 cm
sygn. l.g.: Mendjizky
na krosnach napis: 25 M.
Malarstwo Maurycego Mędrzyckiego w Polsce zostało odkryte niedawno. Bardzo szybko jednak pochodzący z Łodzi malarz dołączył do grona najbardziej cenionych przedstawicieli École de Paris. Artysta w sposób niezwykle twórczy korzystał z dorobku ekspresjonizmu, postimpresjonizmu, a także fowizmu. Nie dając się jednak ponieść głośnym hasłom awangardy, podążał ku własnym artystycznym celom; jego pełne witalności i wewnętrznej energii portrety, akty, martwe natury i pejzaże, pogrążone są jednocześnie w lirycznym nastroju. Były one wysoko cenione przez współczesnych, o czym świadczą słowa Maximiliena Gauthiera z 1931 roku: Dawno temu – w heroicznych czasach – jego nazwisko odbijało się echem po całym Montparnassie. Pokładano w nim nadzieję, że zapoczątkuje nową szkołę w malarstwie. Mędrzycki miał prawdziwy talent do tworzenia sztuki, która ani trochę nie próbowała schlebiać mieszczańskim gustom, toteż zaskarbił sobie entuzjazm wielu przyjaciół, często plasujących się z dala od głównego nurtu.
Dojrzały styl Maurycego Mędrzyckiego wykształcił się w latach 1918-1921. Jak zauważa Artur Winiarski, jest najbardziej widoczny w portretach, które stały się specjalnością artysty. Obrazy z tego okresu są budowane kontrastowymi zestawieniami nasączonych plam barwnych, w których dominowały czyste kolory. Szeroki dukt pędzla prowadzony kierunkowo i krótkimi pociągnięciami budował światłocień, rozjaśniając lub przyciemniając kolor w obrębie tej samej tonacji barwnej.
Przełomowy w życiu artysty był rok 1921. Rozstawszy się ze swoją muzą i partnerką, słynną Kiki de Montparnasse, która porzuciła go dla Man Raya, Mędrzycki opuścił Paryż i wyjechał na południe Francji. Zmiana w jego życiu wiąże się ze zmianą w malarstwie. Jak czytamy dalej w katalogu jego wystawy: Początkowo widać chęć uporządkowania formy. Jest to pewnego rodzaju ‘realizm zabarwiony poetycko’. Dopiero pod koniec lat dwudziestych daje się zauważyć nawrót tendencji ekspresjonistycznych, które staną się domeną artysty w kolejnej dekadzie. (por. Mistrzowie École de Paris [kat. wystawy], kurator Artur Winiarski, Villa La Fleur, Konstancin-Jeziorna, 19 IX – 31 XII 2014)