Malarz, grafik, pedagog, wybitny przedstawiciel nurtu młodopolskiego w malarstwie polskim, uznany portrecista i artysta rozmiłowany w folklorze huculskim. Kształcił się w Monachium (1879-1882), studia kontynuował w Paryżu (1882-1895), często odwiedzał Londyn poznając twórczość angielskich portrecistów (m. in. T. Gainsborough, J. S. S. Sargenta i J. Whistlera). W Paryżu bywał w kręgach artystyczno-intelektualnych, odwiedzał salony Godebskich i Sary Bernhardt, portret który namalował tej znakomitej aktorce niewątpliwie przyczynił się do uzyskania wielu cennych zamówień. Po powrocie do Krakowa w 1895 rozpoczął pracę w zreorganizowanej Szkole Sztuk Pięknych, której, już przekształconej na ASP, był rektorem w 1910 i w latach 1927-1928 . Uczestniczył w organizowaniu Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1897 założył szkołę malarstwa dla kobiet. Był członkiem Wiedeńskiej Secesji, organizatorem i uczestnikiem licznych międzynarodowych wystaw. Jego malarstwo zarówno portretowe jak i rodzajowe cieszyło się niesłabnącą popularnością. W malarstwie portretowym poza dekoracyjną stylizacją często wprowadzał wątek symboliczny, malował również kompozycje historyczne („Poselstwo polskie u Henryka Walezjusza”, MNW), współpracował przy Panoramie Racławickiej. W nurcie huculskim wykorzystywał barwność strojów, religijną obrzędowość, urodę zimowej scenerii („Święto Jordanu, „Pogrzeb huculski”, „Święcone”). Uprawiał grafikę ilustracyjną i plakatową, jest autorem plakatów dla II, III i IV wystawy „Sztuki”, oraz okładki katalogu IV wystawy „Sztuki”, wykonywał algrafie i glinoryty.
pastel, akwarela, papier naklejony na tekturę, 68,5 x 50 cm,
sygn. śr.d.: T. Axentowicz
Malarz, grafik, pedagog, wybitny przedstawiciel nurtu młodopolskiego w malarstwie polskim, uznany portrecista i artysta rozmiłowany w folklorze huculskim. Kształcił się w Monachium (1879-1882), studia kontynuował w Paryżu (1882-1895), często odwiedzał Londyn poznając twórczość angielskich portrecistów (m. in. T. Gainsborough, J. S. S. Sargenta i J. Whistlera). W Paryżu bywał w kręgach artystyczno-intelektualnych, odwiedzał salony Godebskich i Sary Bernhardt, portret który namalował tej znakomitej aktorce niewątpliwie przyczynił się do uzyskania wielu cennych zamówień. Po powrocie do Krakowa w 1895 rozpoczął pracę w zreorganizowanej Szkole Sztuk Pięknych, której, już przekształconej na ASP, był rektorem w 1910 i w latach 1927-1928 . Uczestniczył w organizowaniu Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1897 założył szkołę malarstwa dla kobiet. Był członkiem Wiedeńskiej Secesji, organizatorem i uczestnikiem licznych międzynarodowych wystaw. Jego malarstwo zarówno portretowe jak i rodzajowe cieszyło się niesłabnącą popularnością. W malarstwie portretowym poza dekoracyjną stylizacją często wprowadzał wątek symboliczny, malował również kompozycje historyczne („Poselstwo polskie u Henryka Walezjusza”, MNW), współpracował przy Panoramie Racławickiej. W nurcie huculskim wykorzystywał barwność strojów, religijną obrzędowość, urodę zimowej scenerii („Święto Jordanu, „Pogrzeb huculski”, „Święcone”). Uprawiał grafikę ilustracyjną i plakatową, jest autorem plakatów dla II, III i IV wystawy „Sztuki”, oraz okładki katalogu IV wystawy „Sztuki”, wykonywał algrafie i glinoryty.