Inspiracją do powstania pracy był obraz Anny Bilińskiej „Portret młodej kobiety z różą w ręku”. Motywem, który przykuł uwagę Pauliny Stasik była ogromna biała kokarda zawiązana pod szyją portretowanej: ciężka i przytłaczająca, mocno kontrastująca z ciemną suknią oraz tłem obrazu. Na rysunku „Dziewczyna z kokardą” bohaterka rozplątuje węzeł, który tutaj uformowany jest z włosów. Baśnie i mitologie pełne są historii o kobiecych włosach: symbolizujących myśl (to, co wyrasta z głowy) czy stających się fetyszem, amuletem chroniącym przed nieszczęściami. Włosy potargane i w nieładzie, a także wyrywanie włosów, bywało oznaką kobiet pogrążonych w obłędzie i rozpaczy. Przełom XVI i XVII wieku uważa się za początek rozpowszechnienia się choroby kołtunowej w Polsce, która była skutkiem braku higieny. Liczne zabobony i przesądy medyczne zakazywały ścinania kołtunów z obawy przed negatywnymi skutkami zdrowotnymi. Noszenie splątanych włosów miało chronić przed chorobami i diabłem.
Przewrotnie „Dziewczyna z kokardą” świadomie rozplątuje włosy, być może symbolizujące tutaj zużyte idee i sztywne przekonania, które celowo porzuca. Włosy zaczynają niesfornie falować, zawijają się na palcach, odsłaniają piersi.

Paulina Stasik (ur. 1990) Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie na Wydziale Malarstwa. W 2015 obroniła dyplom pod kierunkiem prof. Leszka Misiaka. W 2020 uzyskała stopień doktora. Zajmuje się głównie malarstwem, a w jej pracy artystycznej refleksja o ciele poprzedza pytanie o człowieka. Ciało interesuje ją jako nośnik energii duchowej, seksualnej i kulturowej. Obecnie mieszka i pracuje w Krakowie. Reprezentowana przez Galerię Raster z Warszawy.