W latach 1907-1911 studiował w krakowskiej ASP u Józefa Pankiewicza. Za jego radą wraz z Szymonem Mondzajnem wyjechał na dalsze studia do Paryża. Tam jego twórczością zainteresowali się krytycy André Salmon i Adolf Basler. W czasie I wojny światowej walczył w Legii Cudzoziemskiej. Od ok. 1920 zaczął stale spędzać lato w Sanary-sur-Mer, gdzie kupił dom. Utrzymywał też kontakty z krajem. W czasie II wojny światowej wstąpił do armii francuskiej. W 1940 przez Hiszpanię i Portugalię wyjechał do Nowego Jorku. Po wojnie ok. 1946 wrócił do Sanary-sur-Mer. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli Ecole de Paris lat międzywojennych. Miał wiele wystaw indywidualnych, w wystawach zbiorowych za granicą uczestniczył często jako artysta polski. Brał też udział w krajowym życiu artystycznym, m.in. w I Wystawie Ekspresjonistów Polskich (późniejszych Formistów), Kraków 1917. Przyjaźnił się z Tadeuszem Makowskim. We wczesnym okresie malował kubizujące pejzaże i martwe natury. W latach 20. artysta opowiedział się za tradycyjnym warsztatem malarskim i wybrał kontynuację sztuki muzealnej. Dążył do stworzenia własnej formuły portretu wywodzącej się ze sztuki wczesnego renesansu. W wizerunkach z ok. 1918 r. pojawiła się stylizacja odwołująca się do konwencji portretowych włoskiego quattrocenta; subtelny modelunek walorowy karnacji twarzy współgra w nich z syntetyzacją formy. W międzywojennej twórczości artysty przeważał typ lirycznego wizerunku kobiecego. Jego portrety kobiet i akty odznaczają się specjalną stylizacją, mają idealizowane twarze o wielkich oczach, przybierają wystudiowane pozy.