W 1867 roku rozpoczął naukę rysunku u Wojciecha Gersona, którą kontynuował w jego warszawskiej Klasie Rysunkowej. W latach 1875-77 studiował w monachijskiej Akademii w pracowniach A. Strähubera oraz W. Lindenschmita. Następnie swe artystyczne studia kontynuował już w Krakowie w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Matejki. Po ukończeniu studiów udał się do Paryża na cztery lata. Wtedy też brał udział w Salonach Paryskich (1880 r. i 1881 r.). Po powrocie do kraju, w Krakowie otworzył własną szkołę, w której nauczał malarstwa. Do grona jego uczniów należeli m.in.: O. Boznańska, J. Malczewski oraz H. Modrzejewska. W 1885 roku wyjechał do Bułgarii, gdzie pracował jako korespondent wojenny dla francuskich i angielskich pism, dokumentując swoimi rysunkami przebieg powstania Bułgarów przeciwko Turkom. Jego malarska twórczość, głównie związana z nurtem realistycznym, to przede wszystkim przedstawienia pejzaży oraz kompozycji z sielankowymi scenkami rodzajowymi z wiejskimi motywami. Artysta sięgał także po sceny historyczne, głównie związane z powstaniem styczniowym. Był również znakomitym portrecistą. Jego prace były wystawiane na wielu wystawach krajowych oraz zagranicznych. Obrazy Piotrowskiego należą do licznych zbiorów prywatnych, a także i polskich muzeów m.in. w Warszawie, Szczecinie, Krakowie, Łodzi.