Witold Pruszkowski, najbardziej znany jako twórca scen fantastyczno-romantycznych opartych na ludowych podaniach (takich jak Kwiat paproci z 1875 r., Rusałki 1877- oba w Muzeum Narodowym w W-wie, czy Smok wawelski, 1884 r., Muz. Nar. we Wrocławiu), jest uważany za prekursora symbolizmu, a także impresjonizmu i luminizmu w polskim malarstwie. Przed Jackiem Malczewskim inspirował się poezją wielkich romantyków Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego (pastele: Eloe z 1892 r., Śmierć Ellenai z Muz. Nar. we Wrocławiu, Anhelli z r. 1889 w Muz. Nar. w W-wie). Prawdziwym umiłowaniem życia na wsi wyprzedził krakowskich malarzy młodopolskich (w 1872 r. wyprowadził się z Krakowa by zamieszkać w Woli Justowskiej, a od 1882r. we wsi Mikowo, także pod Krakowem). Tam Pruszkowski stworzył szereg przedstawień oddających prawdziwą urodę życia wiejskiego, harmonijnie splecionego z pięknością przyrody (Kiedy ranne wstają zorze, 1876 r., Muz. Nar. w W-wie). Były one różne od malowanych także przez artystę konwencjonalnych obrazów rodzajowych, utrzymanych w stylu tradycyjnego malarstwa monachijskiego (Umizgi przy studni, 1888 r., Muz. Nar. w Poznaniu).
Namalowany niemal dywizjonistycznie obraz Dziewczyna w czerwonej chustce, w którym młodość modelki współgra ze świeżością zieleni w tle, ilustruje ów bezpośredni, nie idealizowany nurt twórczości rodzajowej Pruszkowskiego.