Jan Tarasin
W latach 1946-1951 studiował malarstwo w ASP
w Krakowie w pracowniach Zygmunta Radnickiego, Wacława Taranczewskiego i Zbigniewa Pronaszki oraz pracowniach grafiki u profesorów Konrada Srzednickiego i Andrzeja Jurkiewicza. W 1948 zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Członek Grupy Krakowskiej od 1962. W latach 1963-1967 uczył na Wydziale Architektury Wnętrz krakowskiej Akademii. Od 1967 roku zamieszkał w Warszawie i objął samodzielną Pracownię Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych. W 1985 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego tej uczelni, a w 1987 został jej rektorem. W latach 50-tych malował martwe natury oraz realizował cykle graficzne utrzymane w duchu realizmu (cykl "Nowa Huta i jej mieszkańcy"). Od końca lat 50-tych twórczość Tarasina zwraca się w kierunku malarstwa niefiguratywnego, w którym poszczególne elementy, określane przez artystę "przedmiotami", umieszczane są w realnej jeszcze przestrzeni. Przestrzeń ta wraz z rozwojem jego malarstwa oraz upływem czasu staje z się coraz bardziej umowna i iluzyjna. Podobnemu procesowi artysta poddaje "przedmioty", które stają się znakami. Tym samym malarstwo Tarasina zmierza w kierunku abstrakcji.
olej/płótno, 100 x 70 cm
sygnowany l.d.: J. Tarasin
opisany na odwrocie: Jan Tarasin 08 I Dzień i noc
Jan Tarasin
W latach 1946-1951 studiował malarstwo w ASP
w Krakowie w pracowniach Zygmunta Radnickiego, Wacława Taranczewskiego i Zbigniewa Pronaszki oraz pracowniach grafiki u profesorów Konrada Srzednickiego i Andrzeja Jurkiewicza. W 1948 zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Członek Grupy Krakowskiej od 1962. W latach 1963-1967 uczył na Wydziale Architektury Wnętrz krakowskiej Akademii. Od 1967 roku zamieszkał w Warszawie i objął samodzielną Pracownię Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych. W 1985 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego tej uczelni, a w 1987 został jej rektorem. W latach 50-tych malował martwe natury oraz realizował cykle graficzne utrzymane w duchu realizmu (cykl "Nowa Huta i jej mieszkańcy"). Od końca lat 50-tych twórczość Tarasina zwraca się w kierunku malarstwa niefiguratywnego, w którym poszczególne elementy, określane przez artystę "przedmiotami", umieszczane są w realnej jeszcze przestrzeni. Przestrzeń ta wraz z rozwojem jego malarstwa oraz upływem czasu staje z się coraz bardziej umowna i iluzyjna. Podobnemu procesowi artysta poddaje "przedmioty", które stają się znakami. Tym samym malarstwo Tarasina zmierza w kierunku abstrakcji.