Studia artystyczne odbył w latach 1905-09 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera. Studiował ponadto historię sztuki na UJ. Lata 1909-13 spędził w Paryżu, gdzie zafascynowała go sztuka muzealna; kopiował obrazy dawnych mistrzów z kolekcji Luwru, oglądał renesansowe gobeliny w Musée de Cluny, poznawał sztukę orientalną w zbiorach Musée Guimet. Podróże do Włoch, jakie odbył w latach 1911-14, pogłębiły jego znajomość sztuki renesansu. W okresie 1914-19 mieszkał w Szwajcarii. Był współtwórcą warszawskiego Stowarzyszenia Artystów Polskich "Rytm" propagującego w latach 1922-32 estetykę nowego klasycyzmu; przez dłuższy czas działał w nim jako prezes. Od 1926 r. należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików "Ryt", zaś od 1932 r. do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W okresie 1927-33 wykładał malarstwo i kompozycję w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie. Uczestniczył w wielu ekspozycjach zarówno w Polsce jak i za granicą, m.in. w pokazach urządzanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych, w weneckim Biennale (1920, 1930, 1932) oraz w wystawach okrężnych organizowanych przez Carnegie Institute w Stanach Zjednoczonych. Do najbardziej prestiżowych nagród, jakie otrzymał, należą: złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), wyróżnienie na Olimpiadzie w Los Angeles (1932) oraz złoty medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu (1937). Borowski był czołowym reprezentantem klasycyzującego nurtu w polskim malarstwie okresu międzywojennego. Stosował statyczną, wyważoną, zamkniętą w sobie kompozycję i syntetyczną, lekko zgeometryzowaną formę; akcentował jakości rytmiczne - powolny, łagodny rytm linii i szybki, przerywany, pulsujący rytm świateł. Walory rysunkowe uzyskiwały w jego obrazach prymat nad stłumioną, pastelową kolorystyką. Tej wyestetyzowanej stylistyce odpowiadał pogodny nastrój wyobrażonych scen harmonijnie wpisanych w sielankowy krajobraz, oddających jedność człowieka i natury. W prezentowanym pastelu przedstawiającym małych chłopców bawiących się z kozłem na urwistym skraju łąki artysta raz jeszcze stwarza nastrój idylli. Półnadzy chłopcy zmieniają się w antycznych bożków, kozioł w małego Pana, a łąka we wzgórze Olimpu porośniete bujną trawą. Oferowana praca jest pokrewna stylistycznie dekoracjom wykonanym przez Borowskiego w Salonie Fioletowym i Salonie Żóltym transatlantyku M/S Piłsudski (1934-1935); por. "M/S `Piłsudski`. Katalog dzieł archietktury, rzeźby, malarstwa i grafiki na polskim statku oceanicznym", oprac. L. Niemojewski, Warszawa 1935.
pastel, ołówek, papier, 27 x 32,5
sygn. p.d.: W Borowski
Studia artystyczne odbył w latach 1905-09 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera. Studiował ponadto historię sztuki na UJ. Lata 1909-13 spędził w Paryżu, gdzie zafascynowała go sztuka muzealna; kopiował obrazy dawnych mistrzów z kolekcji Luwru, oglądał renesansowe gobeliny w Musée de Cluny, poznawał sztukę orientalną w zbiorach Musée Guimet. Podróże do Włoch, jakie odbył w latach 1911-14, pogłębiły jego znajomość sztuki renesansu. W okresie 1914-19 mieszkał w Szwajcarii. Był współtwórcą warszawskiego Stowarzyszenia Artystów Polskich "Rytm" propagującego w latach 1922-32 estetykę nowego klasycyzmu; przez dłuższy czas działał w nim jako prezes. Od 1926 r. należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików "Ryt", zaś od 1932 r. do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W okresie 1927-33 wykładał malarstwo i kompozycję w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie. Uczestniczył w wielu ekspozycjach zarówno w Polsce jak i za granicą, m.in. w pokazach urządzanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych, w weneckim Biennale (1920, 1930, 1932) oraz w wystawach okrężnych organizowanych przez Carnegie Institute w Stanach Zjednoczonych. Do najbardziej prestiżowych nagród, jakie otrzymał, należą: złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), wyróżnienie na Olimpiadzie w Los Angeles (1932) oraz złoty medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu (1937). Borowski był czołowym reprezentantem klasycyzującego nurtu w polskim malarstwie okresu międzywojennego. Stosował statyczną, wyważoną, zamkniętą w sobie kompozycję i syntetyczną, lekko zgeometryzowaną formę; akcentował jakości rytmiczne - powolny, łagodny rytm linii i szybki, przerywany, pulsujący rytm świateł. Walory rysunkowe uzyskiwały w jego obrazach prymat nad stłumioną, pastelową kolorystyką. Tej wyestetyzowanej stylistyce odpowiadał pogodny nastrój wyobrażonych scen harmonijnie wpisanych w sielankowy krajobraz, oddających jedność człowieka i natury. W prezentowanym pastelu przedstawiającym małych chłopców bawiących się z kozłem na urwistym skraju łąki artysta raz jeszcze stwarza nastrój idylli. Półnadzy chłopcy zmieniają się w antycznych bożków, kozioł w małego Pana, a łąka we wzgórze Olimpu porośniete bujną trawą. Oferowana praca jest pokrewna stylistycznie dekoracjom wykonanym przez Borowskiego w Salonie Fioletowym i Salonie Żóltym transatlantyku M/S Piłsudski (1934-1935); por. "M/S `Piłsudski`. Katalog dzieł archietktury, rzeźby, malarstwa i grafiki na polskim statku oceanicznym", oprac. L. Niemojewski, Warszawa 1935.