Tadeusz Józef MAKOWSKI (1882-1932)
Malarz, grafik. W latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji a po ich ukończeniu wyjechał do Paryża gdzie pozostał na stałe. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Dziś jest uznany za jednego z najciekawszych malarzy polskich okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość, wnikliwie opracowana i omówiona w pismach prof. W. Jaworskiej, prezentowana była w 1960 na wystawie monograficznej w Muzeum Narodowym w Warszawie, na wystawie w 1990/1991 prezentowanej w Bochum i Muzeum Narodowym w Warszawie i na ostatniej wystawie w Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.
akwarela, rysunek tuszem, papier, 26 x 36 cm,
sygn. na odwrocie: Tade Makowski 1931.
Ze zbiorów pani Krystyny Żymierskiej, historyka sztuki, wieloletniej dyrektorki DESY w Krakowie.
Tadeusz Józef MAKOWSKI (1882-1932)
Malarz, grafik. W latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji a po ich ukończeniu wyjechał do Paryża gdzie pozostał na stałe. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Dziś jest uznany za jednego z najciekawszych malarzy polskich okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość, wnikliwie opracowana i omówiona w pismach prof. W. Jaworskiej, prezentowana była w 1960 na wystawie monograficznej w Muzeum Narodowym w Warszawie, na wystawie w 1990/1991 prezentowanej w Bochum i Muzeum Narodowym w Warszawie i na ostatniej wystawie w Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.