Studiował na krakowskiej ASP w pracowni Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Od 1949 roku mieszka w Warszawie a od 1976 jest profesorem tutejszej ASP. Początkowo uprawiał malarstwo figuratywne. Z biegiem czasu jego twórczość zdążała jednak ku abstrakcji. Momentem wieńczącym tę drogę stała się wystawa w Galerii "Krzywe Koło" w 1957 roku, w czasie której artysta wystawił obrazy utrwalające dojście do malarstwa niefiguratywnego. Jego obrazy to abstrakcja typu informel. Inspirację czerpał Gierowski ze sztuki post konstruktywistycznej. Szczególna wrażliwość na jakości barwne pozwala włączyć jego twórczość w nurt malarstwa kolorystycznego. Od lat 70. artysta większą uwagę poświęcał wzajemnemu oddziaływaniu pól barwnych, kontrastując je i dopełniając czystą barwą.
Prezentowana praca stanowi istotę malarstwa Gierowskiego polegającą na objawieniu się formy przez silnie skontrastowane barwy. Obraz wywołuje emocje które wynikają z niewątpliwie unikalnego języka abstrakcji. Eksperymenty w zakresie koloru i emocji obrazu i związane z tym osiągnięcia twórcze czynią z Gierowskiego artystę niezwykle ważnego i cenionego w historii nowoczesnego malarstwa polskiego.