W 1896 r. studiowała malarstwo w Monachium; naukę kontynuowała w l. 1898-1901 w pracowniach Antona Azbego i Simona Hollosy`ego. Wyjeżdżała w tym okresie na Węgry. W 1904 r. pogłębiała swe umiejętności warsztatowe w Akademii Florenckiej i w Rzymie. Wyszła za mąż za malarza, Tadeusza Rychtera. Była związana z krakowskim środowiskiem artystycznym; pozostawała pod wpływem pejzażowej sztuki Jana Stanisławskiego. Ok. 1908-1909 zamieszkała w Starym Sączu, gdzie prowadziła prywatną szkołę malarstwa. Eksponowała swe prace w TPSP w Krakowie (od 1901) i Lwowie (od 1906) oraz w TZSP w Warszawie (od 1919). Wystawiała ze Związkiem Artystek Polskich we Lwowie. Indywidualne prezentacje twórczości artystki odbyły się w lwowskim TPSP (1927) i warszawskiej Zachęcie (1932). Malowała realistyczne widoki polskich dworów, kościołów i wiejskich chat, a także pejzaże i sceny folklorystyczne, rzadziej portrety. Oferowany obraz to typowy dla sztuki Rychter-Janowskiej sentymentalny w wyrazie widok polskiego dworu z podjazdem i gazonem; biel ścian podkreśla tu płożący się po nich purpurowy bluszcz i czarna sylwetka gospodyni na kolumnowym ganku.