W początkowej fazie sztuki Menkesa powracającym wciąż tematem były sceny z życia Żydów. Artysta pogłębiał ekspresję tych obrazów budując formy plamą barwną i dookreślając je konturem, nakładając farbę szybko i spontanicznie, nawarstwiając drobne impasty. Gamę kolorystyczną zawęził do brązów, żółcieni, czerwieni, zieleni i aksamitnej czerni; zmysłowy kolor rozgrywał w wielu niuansach nadając mu matowość fresku lub wewnętrzny blask.