Pisarz, teoretyk sztuki, grafik i malarz reprezentujący w sztuce polskiej nurt ekspresjonizmu. Studia artystyczne odbył w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego (1904-1906). Naukę kontynuował w Paryżu (1907-10) i w Monachium (1913). Był współzałożycielem poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1917 roku założył wraz z bratem Witoldem dwutygodnik literacko-artystyczny "Zdrój", którym kierował do 1922 roku; pismo współredagował duchowy przywódca polskiego ekspresjonizmu Stanisław Przybyszewski. (?) W 1918 roku Hulewicz wstąpił do ugrupowania Bunt wysuwającego program pokrewny ideom niemieckiego ekspresjonizmu. (?) Swe prace prezentował od 1907 roku w Paryżu na Salon des Independants i Salon d`Automne. Brał udział w ekspozycjach TPSP w Krakowie, Lwowie i Poznaniu, Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie. Obszerne prezentacje jego twórczości miały także miejsce w krakowskim TPSP w 1907 roku i warszawskim TZSP w 1909 roku. Spuścizna artystyczna Hulewicza uległa zniszczeniu w czasie powstania warszawskiego w 1944 roku. Hulewicz malował wizyjne kompozycje wypełnione fantastycznymi istotami zapożyczonymi z ikonografii symbolizmu, portrety, akty i pejzaże. Szczególne miejsce zajmowały w jego dorobku obrazy o tematyce religijnej, znamiennej dla nurtu ekspresjonistycznego. Około 1917 roku skoncentrował się na twórczości graficznej, która swą awangardową formą dawała najpełniejszy wyraz ekspresjonistycznej postawie twórcy. (?) Będący przedmiotem ekspertyzy obraz Dwie tancerki i faun nosi cechy stylistyczne typowe dla postkubistycznej fazy twórczości Hulewicza przypadającej na późne lata 20-te. Wówczas w sztuce artysty zaczęły występować wątki antyczne, czego przykładem najbardziej znanym jest słynna Leda z łabędziem (1928, Muzeum Narodowe w Warszawie). (?).