Studia artystyczne odbył w latach 1946-51 w krakowskiej ASP. W okresie tym utrzymywał bliskie kontakty z artystami z kręgu Grupy Krakowskiej. W 1959 związał się z międzynarodowym ruchem Phases. Wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej, jaka odbyła się w Krakowie w 1948, a w 1955 uczestniczył w kolejnej manifestacji powojennej awangardy w warszawskim Arsenale. W 1954 objął posadę wykładowcy w warszawskiej ASP; stanowisko profesora piastował tu do 1998. W 1986 został uhonorowany niezależną Nagrodą im. Jana Cybisa. Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się twórczej postawy Tchórzewskiego wywarła poetyka surrealizmu. Nadrealna fantastyka przejawiła się już w figuratywnej, wczesnej fazie twórczości artysty, który w swych obrazach wpisywał ludzkie postacie w wyimaginowane pejzaże. W drugiej połowie lat 50. zaczęły powstawać kompozycje abstrakcyjne budzące skojarzenia z procesem formowania się kosmosu, kataklizmami i erupcjami materii; ich znamiennym elementem były świetliste linie błyskawic przeszywające mroczną przestrzeń. Artysta podejmował też eksperymenty technologiczne, wzbogacał i różnicował fakturę obrazów, wykorzystując m.in. efekty schnięcia grubo nałożonej warstwy farb, bądź jak w przypadku gwaszy powierzchnie zmiętego papieru. Pod koniec lat 70. w jego sztuce pojawiła się tematyka religijna; nurt mistyczny osiągnął apogeum w latach 80. Twórczość Tchórzewskiego sytuować też można w szeroko rozumianej tradycji romantycznej, do której włączyć również trzeba ekspresjonizm i surrealizm, czyli kierunki, które prezentowaną postawą stają się zaprzeczniem wszelkiego racjonalizmu. Jej wyróżnikiem staje się również stosunek artysty do natury każący mu ją traktować jako twór mistyczny, ożywiony Duchem. Z tej perspektywy prezentowany skromny rysunek Tchórzewskiego, przedstawiający samotne drzewa rosnące na nadmorskich wydmach staje się wyróżnikiem artystycznej postawy. Samotne drzewo na tle żywiołu morza lub gór to przecież znak rozpoznawczy malarstwa romantycznego. Taki też sens zda się ono posiadać w prezentowanym rysunku artysty.
rysunek tuszem na papierze,
35 x 25 (w świetle passe-partout)
sygn. p. d.: J. Tchórzewski
Studia artystyczne odbył w latach 1946-51 w krakowskiej ASP. W okresie tym utrzymywał bliskie kontakty z artystami z kręgu Grupy Krakowskiej. W 1959 związał się z międzynarodowym ruchem Phases. Wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej, jaka odbyła się w Krakowie w 1948, a w 1955 uczestniczył w kolejnej manifestacji powojennej awangardy w warszawskim Arsenale. W 1954 objął posadę wykładowcy w warszawskiej ASP; stanowisko profesora piastował tu do 1998. W 1986 został uhonorowany niezależną Nagrodą im. Jana Cybisa. Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się twórczej postawy Tchórzewskiego wywarła poetyka surrealizmu. Nadrealna fantastyka przejawiła się już w figuratywnej, wczesnej fazie twórczości artysty, który w swych obrazach wpisywał ludzkie postacie w wyimaginowane pejzaże. W drugiej połowie lat 50. zaczęły powstawać kompozycje abstrakcyjne budzące skojarzenia z procesem formowania się kosmosu, kataklizmami i erupcjami materii; ich znamiennym elementem były świetliste linie błyskawic przeszywające mroczną przestrzeń. Artysta podejmował też eksperymenty technologiczne, wzbogacał i różnicował fakturę obrazów, wykorzystując m.in. efekty schnięcia grubo nałożonej warstwy farb, bądź jak w przypadku gwaszy powierzchnie zmiętego papieru. Pod koniec lat 70. w jego sztuce pojawiła się tematyka religijna; nurt mistyczny osiągnął apogeum w latach 80. Twórczość Tchórzewskiego sytuować też można w szeroko rozumianej tradycji romantycznej, do której włączyć również trzeba ekspresjonizm i surrealizm, czyli kierunki, które prezentowaną postawą stają się zaprzeczniem wszelkiego racjonalizmu. Jej wyróżnikiem staje się również stosunek artysty do natury każący mu ją traktować jako twór mistyczny, ożywiony Duchem. Z tej perspektywy prezentowany skromny rysunek Tchórzewskiego, przedstawiający samotne drzewa rosnące na nadmorskich wydmach staje się wyróżnikiem artystycznej postawy. Samotne drzewo na tle żywiołu morza lub gór to przecież znak rozpoznawczy malarstwa romantycznego. Taki też sens zda się ono posiadać w prezentowanym rysunku artysty.