Najwcześniejsze prace artysty powstawały pod wpływem sztuki Wyspiańskiego, w latach 1913-14 natomiast zbliżył się do środowiska uczniów Stanisławskiego. Powstające w latach 1920-1922 pejzaże cechuje secesyjny linearyzm i dekoracyjność. W kolejnych latach dominują w jego malarstwie geometryzacja kształtów oraz intensywne tonacje barwne. W następnym okresie artysta tworzy kompozycje bardziej dekoracyjne, stylizowane, zbliżone do malarstwa Zofii Stryjeńskiej. Od około roku 1928 zaczął powracać stopniowo do realistycznego przedstawienia natury, wykorzystując doświadczenia kubizmu w traktowaniu bryły, osiągając około roku 1930 pełnię artystycznej dojrzałości. Jamontt malował najczęściej temperą lub gwaszem na białym bezdrzewnym papierze czerpanym, obok pędzla posługując się także szpachlą lub nożem. Czasem wzbogacał efekty faktury przez drapanie powierzchni obrazu cienkim, ostrym narzędziem. Malował wyłącznie pejzaże, bardzo często pejzaże miejskie, głównie Wilna i Torunia, ulubione motywy wielokrotnie powtarzał.