Początkowo studiował na Politechnice w S tuttgarcie, a następnie w akademii monachijskiej pod kierunkiem K. von Piloty`ego. W kręgu jego zainteresowań szybko znalazły się odkrycia malarstwa plenerowego barbizończyków i innych francuskich malarzy. W 1875 r. odwiedził Szwajcarię, a w 1878 r. pojechał do Wenecji, gdzie zaprzyjaźnił się z malarzem G. Schönleberem. W 1893 r. został przewodniczącym ugrupowania artystów "Secesja Monachijska", co zmusiło go do przeprowadzki do pobliskiego Dachau, gdzie związał się z A . Hölzerem i A . Langhammerem. Wspólnie założyli grupę "Die Dauchauer", która w 1898 r. osiągnęła duży sukces podczas wystawy w berlińskiej Galerii Narodowej. W roku następnym Dill przeprowadził się do Karlsruhe, gdzie powołano go na stanowisko profesora malarstwa na tamtejszej akademii. W pierwszym okresie twórczości artysta malował szczegółowe przedstawienia wybrzeży, rybaków, okrętów i ludzi morza, zaobserwowane w czasie pobytu nad Morzem Północnym oraz w Wenecji. Poszukiwał też motywów malarskich na rybackiej wyspie Chioggia. Powstało tam wiele realistycznych obrazów o bogatej kolorystyce. Po osiedleniu się w D achau w 1896 r. nastąpił przełom w jego twórczości. Zachwycony dyskretną urodą okolicy, zmienił paletę kolorów poprzez odrzucenie barwności z okresu weneckiego. Tętniące życiem, przeludnione miasta południa zostają zastąpione samotnością i ciszą bagnisto-torfowych okolic Dachau. Po latach jego zainteresowania tematyką marynistyczną odnowiły się i chociaż nigdy nie powrócił do malowania bagien, pozostał wierny brunatno- -zielonej palecie barw ukochanych torfowisk.