Michal Gorstkin-Wywiórski studiowal w Akademii monachijskiej w latach 1883-87. Jednoczesnie uczeszczal do pracowni J. Brandta i A. Wierusz-Kowalskiego. Poczatkowo malowal sceny rodzajowe i historyczne inspirowane twórczoscia tych wielkich malarzy. Najpelniej jednak i najbardziej samodzielnie jego talent wypowiadal sie w malarstwie pejzazowym, pelnym zaangazowania i znawstawa. Juz w 1894 roku na wystawie w Glaspalast w Monachium otrzymal medal drugiej klasy za obraz Z puszczy litewskiej. Wkrótce potem W. Kossak zatrudnil go, obok kilku wybitnych malarzy, do wspólpracy przy malowaniu modnych na przelomie wieków panoram. W latach 1895-96 bral udzial w pracach przy Berezynie, w rok pózniej przy Bitwie pod Sybinem, wykonal studia plenerowe do planowanej Samosierry (1900) i znaczne partie w Bitwie pod piramidami (1901). Z czasem opuscil Monachium i zamieszkal w Berlinie malujac w pracowni Falata, nastepnie przeniósl sie do Wielkopolski, gdzie osiadl na stale, bedac aktywnym animatorem zycia artystycznego w Poznaniu (byl wspólzalozycielem i czlonkiem zarzadu tamtejszego Stowarzyszenia Artystów). Tu, jako bardzo ceniony malarz, wykonal wiele dekoracyjnych pejzazy, czesto w zimowej scenerii, zdobiacych liczne rezydencje ziemianskie. U schylku zycia zamieszkal w Warszawie.
Oferowany obraz z dojrzalego okresu twórczosci artysty dowodzi sprawnosci jego reki. Celnie uchwycone wrazenie przestrzeni, zimowego swiatla, trafnosc koloru, umiejetnosc budowania planów zarówno tonacja jak i charakterem plamy barwnej.