W bogatej w wątki tematyczne twórczości Alfreda Wierusz-Kowalskiego znaczną część stanowią obrazy o rodzajowe ukazujące sceny z życia polskiej wsi: wyjazdy do miasta, powroty z jarmarku, sanny. Rozgrywają się one najczęściej w zimowej aurze, ale nie brak także jesiennych pejzaży, czy letnich wieczorów, jak na oferowanym obrazie. Artysta ukazuje wieś pełną uroku, barwną, żywą, a jej mieszkańcy - zwykle w jego obrazach wiejskie dziewczyny i młodzieńcy - emanują radością, mają roześmiane twarze. Taki też nastrój panuje wśród schodzących z pola żeńców, powracających do swych domostw w świetle chylącego się ku zachodowi słońca. Drugim bohaterem obrazu - oprócz roześmianych, tryskających energią postaci - jest nastrój towarzyszący scenie, mistrzowsko rozegrany przez Wierusz-Kowalskiego, utrzymany w ciepłej kolorystyce żółcieni, czerwieni i brązów. Zdaje się, że widz sensualnie uczestniczy w powrocie z pola, czuje gasnący żar letniego słońca, zapach ściętego zboża, wilgoć parującej ziemi. Artysta w sposób typowy dla swej sztuki operuje planami lekko zacienionymi - najbliższa przestrzeń, zestawionymi z partią mocniej oświetloną, znajdującą się w głębi kompozycji. Mocnym punktem kompozycyjnym, a także kolorystycznym, spinającym kompozycję obrazu jest tarcza sierpniowego słońca, opadająca wśród chmur ku widnokręgowi. Obraz charakteryzuje się cechami malarskimi typowymi dla twórczości Wierusz-Kowalskiego powstałej w latach tuż przed 1900 rokiem, namalowany został z potrzeby radości tworzenia, pogodnie sławi polską wieś. Takim jej przesłaniem zachwycała się europejska i amerykańska klientela artysty, a obecnie także kolekcjonerów dzieł polskich monachijczyków.