Barwna postać krakowskiego życia artystycznego z początku XX w., współtworzący "Zielony balonik", współpracujący z czasopismem "Liberum Veto". Znany z satyrycznych rysunków i karykatur portretujących osoby ze środowiska sztuki, kultury, polityki. doskonale oddawał cechy charakterystyczne przedstawianych postaci stosując uproszczone formy, jednolite, wyraziste kreski i zamaszyste pociągnięcia pędzla. Charakteryzowała go malarskość, witalność, śmiałość przetwarzania znanych już środków wyrazu. Mocno osadzona w kulturze europejskiej postać don Kichota pobudzała wyobraźnię twórców i stanowiła źródło malarskich inspiracji od wieków. Błędny rycerz jest uosobieniem ofiary marzycielstwa, przebywania w zamkniętym świecie własnych tworów myślowych, figury tragicznej. Sichulski kilkakrotnie powracał do tego motywu wykonując karykatury np. Leona Wyczółkowskiego i Feliksa Jasieńskiego. W prezentowanym obrazie centralnym elementem jest stojący na wzniesieniu wiatrak. Z lewej strony, w walecznej pozie z wyprostowaną, uniesioną do góry kopią siedzi na koniu don Kichot, za nim wiernie podąża Sancho Pansa. Krajobraz zdaje się nie sprzyjać głównemu bohaterowi – nawet ukształtowanie terenu przypomina falujące, atakujące wydmy. Całość utrzymana jest w ciemnych, brunatno-szarych barwach, co pozwala przypuszczać, że akcja ma miejsce po zachodzie słońca, nadając obrazowi lekko złowieszczy nastrój.
Kazimierz SICHULSKI (1879-1942)
Był uczniem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego podczas studiów na Akademii Sztuk Pięknych w latach 1900-1908. Kształcił się również za granicą, m.in. w Wiedniu i Paryżu. W latach 1920-1930 wykładał w lwowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, a następnie dziewięć lat pełnił funkcję profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W jego twórczości dominowała tematyka huculska; wesela, powroty nowożeńców, pasterki, sceny ludowe w baśniowym wydaniu. Wykonywał liczne karykatury do czasopism i w Jamie Michalika, podkreślając przywary znanych postaci z krakowskiego świata artystycznego oraz galicyjskiej polityki. Znany był również z licznych pejzaży, martwych natur, scen religijnych, obrazów historycznych, projektów mozaik i witraży. Charakteryzowała go malarskość, witalność, śmiałość kreski i barw. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych w Krakowie, Warszawie, Łodzi.
Olej, tektura, 67 x 96,5 cm,
sygn. p.d. "Sich [1]921"(?).
Barwna postać krakowskiego życia artystycznego z początku XX w., współtworzący "Zielony balonik", współpracujący z czasopismem "Liberum Veto". Znany z satyrycznych rysunków i karykatur portretujących osoby ze środowiska sztuki, kultury, polityki. doskonale oddawał cechy charakterystyczne przedstawianych postaci stosując uproszczone formy, jednolite, wyraziste kreski i zamaszyste pociągnięcia pędzla. Charakteryzowała go malarskość, witalność, śmiałość przetwarzania znanych już środków wyrazu. Mocno osadzona w kulturze europejskiej postać don Kichota pobudzała wyobraźnię twórców i stanowiła źródło malarskich inspiracji od wieków. Błędny rycerz jest uosobieniem ofiary marzycielstwa, przebywania w zamkniętym świecie własnych tworów myślowych, figury tragicznej. Sichulski kilkakrotnie powracał do tego motywu wykonując karykatury np. Leona Wyczółkowskiego i Feliksa Jasieńskiego. W prezentowanym obrazie centralnym elementem jest stojący na wzniesieniu wiatrak. Z lewej strony, w walecznej pozie z wyprostowaną, uniesioną do góry kopią siedzi na koniu don Kichot, za nim wiernie podąża Sancho Pansa. Krajobraz zdaje się nie sprzyjać głównemu bohaterowi – nawet ukształtowanie terenu przypomina falujące, atakujące wydmy. Całość utrzymana jest w ciemnych, brunatno-szarych barwach, co pozwala przypuszczać, że akcja ma miejsce po zachodzie słońca, nadając obrazowi lekko złowieszczy nastrój.
Kazimierz SICHULSKI (1879-1942)
Był uczniem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego podczas studiów na Akademii Sztuk Pięknych w latach 1900-1908. Kształcił się również za granicą, m.in. w Wiedniu i Paryżu. W latach 1920-1930 wykładał w lwowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, a następnie dziewięć lat pełnił funkcję profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W jego twórczości dominowała tematyka huculska; wesela, powroty nowożeńców, pasterki, sceny ludowe w baśniowym wydaniu. Wykonywał liczne karykatury do czasopism i w Jamie Michalika, podkreślając przywary znanych postaci z krakowskiego świata artystycznego oraz galicyjskiej polityki. Znany był również z licznych pejzaży, martwych natur, scen religijnych, obrazów historycznych, projektów mozaik i witraży. Charakteryzowała go malarskość, witalność, śmiałość kreski i barw. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych w Krakowie, Warszawie, Łodzi.