Urodzony we Lwowie, studia artystyczne odbył w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stanisława Dębickiego i Jana Wojnarskiego; mury uczelni opuścił w 1924 r. Następnie osiadł w Sanoku, gdzie podjął pracę pedagogiczną. W 1930 r. założył Muzeum Łemkowskie i przez wiele lat pełnił funkcję dyrektora tej placówki. Zajmował się ponadto pracami konserwatorskimi. Swe prace, olejne obrazy i rysunki, wystawiał we Lwowie, Krakowie, Pradze, Wiedniu, Berlinie, Paryżu i Rzymie. W 1939 r., z okazji 25-lecia pracy twórczej, ukazało się monograficzne opracowanie jego dorobku artystycznego. W 1945 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie wstapił do Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1950 r. objął stanowisko adiunkta w ASP. W 1961 r. został nagrodzony medalem jubileuszowym ZPAP. Tematycznie sztuka Getza skoncentrowana jest na pejzażu: artystę zauroczyły zarówno skromne domostwa i krzywe uliczki prowincjonalnego Sanoka jak malownicze zaułki i opromienione wielowiekową tradycją zabytkowe mury Krakowa. Jego fascynację krakowską architekturą zapoczątkowała seria rysunków "Podwórza Krakowa" (1956-1958), i kontynuowały porfolia "Sienie Krakowa", "Wawel" oraz "Kraków". Krajobrazowe i architektoniczne widoki Getz utrwalał w rozmaitych technikach, olejnej, miedziorytniczej, drzeworytniczej i litograficznej. Prezentowana praca ukazująca fragment zabudowy Sanoka, wpisuje się w serię obrazów "Podhale i Łemkowszczyzna". Widoczna jest tu tendencja do stylizacji obserwowanego wycinka małomiasteczkowej rzeczywistości, dekoracyjnego spiętrzenia form i prymitywizującego uproszczenia kształtów.