właściwie Epifaniusz Drowniak; artysta samouk, uznawany za jednego z najwybitniejszych prymitywistów - reprezentantów tzw. sztuki naiwnej. Żył w samotności i biedzie, zmagając się otoczeniem, które go nie rozumiało, a z powodu wady słuchu i wymowy traktowało jako odmieńca. Jego prace odkrył w 1930 roku ukraiński malarz, Roman Turyn, który pokazał je w środowisku kapistów przebywających w Paryżu. Ich zachwyt wzbudziło wyraźne zainteresowanie Nikifora kolorem. W 1938 roku, w 3. numerze czasopisma "Arkady" pojawiła się pierwsza publikacja o Nikiforze-prymitywiście, której autorem był Jerzy Wolff, właściciel sporej kolekcji jego prac. Nikifor był pod stałą opieką, początkowo - w latach 1948 - 1959 - zajmowali się nim Ella i Andrzej Banachowie, następnie - od 1960 roku aż do śmierci artysty - malarz, Marian Włosiński. Dzięki dobrym warunkom Nikifor mógł tworzyć. W latach 50. i 60. jego dzieła pokazywano na wielu zagranicznych wystawach, m.in. w paryskiej galerii Diny Vierny, w Amsterdamie, w Brukseli, w Liège, w Haifie, w Baden-Baden, w Frankfurcie nad Menem i w Hanowerze. Pośród blisko 40 tysięcy prac stworzonych przez Nikifora, znajdują się widoki krynickich willi, cerkwi, autoportrety. Malował je zawsze na tekturach, skrawkach papieru, czy fragmentach zeszytów. Największe zbiory jego rysunków i obrazów artysty posiada Muzeum Okręgowe w Nowym Sączu. Muzeum jego imienia wzniesiono w 1995 roku w samym sercu Krynicy-Zdroju.