Prezentowana praca pochodzi z przypadającego na lata 1905-12 tzw. okresu białego, "w którym powstaje sztuka niezwykle osobista, szczera intymna. Właśnie na jej podstawie można odkryć istotę struktury malarstwa Weissa; można zrozumieć, że kolor w jego obrazach - pozostając w zasadzie lokalny - nabiera cech koloru sugestywnego, znaczącego emocjonalnie; że plama barwna związana jest luźno z linią, a linia zyskuje znaczenie ekspresyjne i rytmizujące; że dla artysty rysowanie i malowanie oznacza ten sam proces twórczy. Kluczem do rozumienia malarstwa okresu białego pozostaje urzeczenie artysty sztuką Japonii, którą Weiss poznał za sprawą Feliksa Manghi Jasieńskiego. To głównie pod jej wpływem chromatyka jego obrazów rozjaśnia się i stopniowo zmierza ku matowosrebrzystej gamie, by w Kalwarii zacząć tęczowieć i opalizować. Na palecie Weissa kolorem najważniejszym staje się biel. Nią wytłumia, ale i rozjarza barwy" ( Ł. Kossowski, Wstęp do katalogu, "Piękno do mnie przyszło?". Wojciech Weiss. Malarstwo białego okresu, Muzeum Pałac w Wilanowie, kwiecień-czerwiec 2007, Warszawa 2007, s. 7).
Wojciech Weiss urodził się 4 maja 1875 roku w Leordzie w Rumunii, gdzie zmuszeni byli wyemigrować jego rodzice po powstaniu styczniowym. Malarstwo studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (w pracowniach Władysława Łuszczkiewicza, Leopolda Lofflera i Jana Matejki, Józefa Unierzyńskiego, J. Fałata, a także w klasie mistrzowskiej u Leona
Wyczółkowskiego). Kształcił się także za granicą: w Paryżu, Rzymie i Florencji. Później często przebywał w Paryżu, będącym ówczesną stolicą świata sztuki, a także wielokrotnie podróżował do Włoch i południowej Francji. W 1907 roku rozpoczął pracę dydaktyczną w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1913 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego, a później trzykrotnie pełnił godność rektora. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i wielokrotnie wystawiał z wiedeńską "Secesją". Weiss był również związany z krakowską cyganerią artystyczną, przyjaźnił się ze Stanisławem Przybyszewskim.