Proweniencja:
kolekcja prywatna, Warszawa
Obraz wystawiany i reprodukowany:
- Jerzy Kałucki, Starmach Gallery, Kraków, kwiecień - maj 2001;
- Kategorie przestrzeni Jerzego Kałuckiego, Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach, Katowice, marzec - maj 2007;
- Abstrakcja.PL. Abstrakcja w malarstwie polskim 1945-2017, Museum Umeni, Olomouc, kwiecień - sierpień 2018.
Obraz reprodukowany:
- Jerzy Kałucki. Katalog z wystawy, Starmach Gallery, 2001;
- Kowalska B., Przestrzenie Jerzego Kałuckiego, Centrum Sztuki Galeria EL w Elblągu, 2007, s.77;
- Abstrakcja.PL. Abstrakcja w malarstwie polskim 1945-2017, red. Beata Gawrońska-Oramus, katalog wystawy, Museum Umeni, Olomouc, 2018, s. 410-411 (il. barwna).
Bibliografia:
Kowalska B., Twórcy – postawy. Artyści mojej galerii, Kraków 1981.
Jerzy Kałucki przez cały okres twórczości konsekwentnie rozwijał swój indywidualny język malarski. Już pierwsze prace artysty z połowy lat 50. wpisały się w nurt abstrakcji geometrycznej. Kompozycje z tego okresu bazowały na czystych pionowych i poziomych podziałach. W pierwszej połowie lat 60. powstawały przede wszystkim kompozycje monochromatyczne w czerni i bieli. Artysta kształtował przestrzeń obrazu geometrycznymi układami, stosując zróżnicowania materiałowe i fakturowe. W 1968 roku artysta powrócił do koloru, coraz śmielej i odważniej wprowadzając do swych kompozycji płasko malowane, czyste pola barwne. Rok ten przyniósł także nowe formy geometryczne. Na płótnach zaczęły pojawiać się formy koliste i eliptyczne. Pełną odrębność stylową Kałucki zyskał końcem lat 60. Cechy powstających wówczas dzieł charakteryzować będą prace artysty aż do końca jego twórczej aktywności. Wśród nich wymienić należy doskonałość warsztatową, dekoracyjność, oszczędność i harmonię. Nie brak im także ładunku konceptualnego. Artysta w subtelny sposób zakłócał równowagę kompozycji, wywołując u widza uczucie niepokoju „prawie” doskonałości. Poetyckie ingerencje w idealne figury geometryczne poruszały wyobraźnię widza, który wysiłkiem intelektualnym dopowiedzieć miał dalszy bieg przerwanej linii okręgu bądź brakujący fragment geometrycznej figury. Przestrzeń obrazów Jerzego Kałuckiego nie jest ograniczona wymiarem płótna, ale zasięgiem ludzkiej wyobraźni.
Wszystkie te najważniejsze cechy stylowe malarstwa Jerzego Kałuckiego charakteryzują prezentowany obraz Definicja CC z 1999 roku, należący do ostatniego etapu twórczości artysty, w pełni świadomego i czerpiącego z poprzednich doświadczeń. Układ zbudowany z półokręgów o różnej rozpiętości i horyzontalnych podziałów cechuje precyzja wykonania. Płaska plama barwna kontrastuje z niepokojem zmultiplikowanych i fragmentarycznych figur. Wyraźną dominantą kolorystyczną jest czerwony półokrąg, dynamizujący kompozycję. Harmonijna całość silnie oddziałuje na emocje i wyobraźnię widza.
akryl, płótno; 160 x 135 cm;
na odwrocie:
- sygn. i opisany: "Jerzy Kałucki / DEFINICJA CC";
- nalepka wystawowa Muzeum Sztuki w Ołomuńcu z informacjami o obrazie
Proweniencja:
kolekcja prywatna, Warszawa
Obraz wystawiany i reprodukowany:
- Jerzy Kałucki, Starmach Gallery, Kraków, kwiecień - maj 2001;
- Kategorie przestrzeni Jerzego Kałuckiego, Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach, Katowice, marzec - maj 2007;
- Abstrakcja.PL. Abstrakcja w malarstwie polskim 1945-2017, Museum Umeni, Olomouc, kwiecień - sierpień 2018.
Obraz reprodukowany:
- Jerzy Kałucki. Katalog z wystawy, Starmach Gallery, 2001;
- Kowalska B., Przestrzenie Jerzego Kałuckiego, Centrum Sztuki Galeria EL w Elblągu, 2007, s.77;
- Abstrakcja.PL. Abstrakcja w malarstwie polskim 1945-2017, red. Beata Gawrońska-Oramus, katalog wystawy, Museum Umeni, Olomouc, 2018, s. 410-411 (il. barwna).
Bibliografia:
Kowalska B., Twórcy – postawy. Artyści mojej galerii, Kraków 1981.
Jerzy Kałucki przez cały okres twórczości konsekwentnie rozwijał swój indywidualny język malarski. Już pierwsze prace artysty z połowy lat 50. wpisały się w nurt abstrakcji geometrycznej. Kompozycje z tego okresu bazowały na czystych pionowych i poziomych podziałach. W pierwszej połowie lat 60. powstawały przede wszystkim kompozycje monochromatyczne w czerni i bieli. Artysta kształtował przestrzeń obrazu geometrycznymi układami, stosując zróżnicowania materiałowe i fakturowe. W 1968 roku artysta powrócił do koloru, coraz śmielej i odważniej wprowadzając do swych kompozycji płasko malowane, czyste pola barwne. Rok ten przyniósł także nowe formy geometryczne. Na płótnach zaczęły pojawiać się formy koliste i eliptyczne. Pełną odrębność stylową Kałucki zyskał końcem lat 60. Cechy powstających wówczas dzieł charakteryzować będą prace artysty aż do końca jego twórczej aktywności. Wśród nich wymienić należy doskonałość warsztatową, dekoracyjność, oszczędność i harmonię. Nie brak im także ładunku konceptualnego. Artysta w subtelny sposób zakłócał równowagę kompozycji, wywołując u widza uczucie niepokoju „prawie” doskonałości. Poetyckie ingerencje w idealne figury geometryczne poruszały wyobraźnię widza, który wysiłkiem intelektualnym dopowiedzieć miał dalszy bieg przerwanej linii okręgu bądź brakujący fragment geometrycznej figury. Przestrzeń obrazów Jerzego Kałuckiego nie jest ograniczona wymiarem płótna, ale zasięgiem ludzkiej wyobraźni.
Wszystkie te najważniejsze cechy stylowe malarstwa Jerzego Kałuckiego charakteryzują prezentowany obraz Definicja CC z 1999 roku, należący do ostatniego etapu twórczości artysty, w pełni świadomego i czerpiącego z poprzednich doświadczeń. Układ zbudowany z półokręgów o różnej rozpiętości i horyzontalnych podziałów cechuje precyzja wykonania. Płaska plama barwna kontrastuje z niepokojem zmultiplikowanych i fragmentarycznych figur. Wyraźną dominantą kolorystyczną jest czerwony półokrąg, dynamizujący kompozycję. Harmonijna całość silnie oddziałuje na emocje i wyobraźnię widza.