Kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem T.Axentowicza i J.Malczewskiego. W okresie studiów odbył podróże do Wiednia, Monachium, Paryża i Florencji, w czasie których poznał zarówno sztukę dawnych mistrzów jak i rozmaite nurty sztuki współczesnej. W Krakowie zainicjował Wystawy Niezależnych (1911, 1912, 1913), zorganizowane na wzór paryskich Salon des Independants. W 1917 r. został współzałożycielem awangardowej grupy Ekspresjoniści Polscy (od 1919 - Formiści). Malował portrety, akty, sceny rodzajowe, rzadziej pejzaże. W 1923 r. objął stanowisko kierownika pracowni malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Po wojnie został mianowany profesorem krakowskiej ASP. Na młodzieńczą twórczość artysty oddziałała najsilniej symbolistyczna sztuka Malczewskiego. W formistycznym okresie twórczości czerpane z malarstwa Cézanne`a i estetyki kubizmu inspiracje Pronaszko programowo wiązał z tradycją polskiej sztuki średniowiecznej i barokowej oraz z podhalańskim malarstwem naiwnym. W l. 40 artysta akcentował strukturę kompozycyjną obrazu i jego dekoracyjną płaskość. W kolorystyce przeważały róże, fiolety, żołcienie i zielenie. Oferowany obraz wpisuje się w kolorystyczną fazę twórczości Pronaszki; brzmią w nim jeszcze echa młodopolskiego zauroczenia wsią, a zarazem wyczuwalne są zapowiedzi malarstwa monumentalizującego przyrodę. Motywem zasadniczym kompozycji staje się szpaler starych dębów dopełniony sztafażem, chłopami zbierającymi siano w stogi. Można się tutaj również doszukać lekcji Cézanne`a, przejawijającej się w konstrukcji kolorystycznej pejzażu, narastających kurtynowo planach, z coraz to wyraźniejszą dominantą błękitów